۴
د ښکلا شیبې
وړانګې په یبلو پښو
ځنګل کې لاره وهي
د نجلۍ سره لمن کې
د سور ګلاب اروانڅیږي د چا یاد کې
سرودونه وايي
هلک ځنګل کي پسرلی ولیکې
د تابلو شونډو کې موسکا خپره شوه
د سرو ګلونو پاڼو، په لپو، لپو کې
د وږم سیوري راوړه
وړانګې په یبلو پښو
ځنګل کې لاره وهي
شپه تیره شوې ده سپیدو، د اسمان
تر ګریوان سر را وایست
هینداره اخلي پر تندې باندي
د زرین لمر د ټیک سندره لیکي
نجلۍ نغري ته ناست اور بلوي
هلک راویښ شو د نظر مرغه یې
د نجلۍ تور اوربل ته ورسیدی
وړانګې په یبلو پښو
ځنګل کې لاره وهي
د پسرلی شپه په ښکالو کې ناڅي
هلک د ستورو په لار، راغلی
د نجلۍ د غاړګۍ د شرنګیدلي روڼا
پر شرنګیدولو شونډو
شونډې ایږدي
وړانګې په یبلو پښو
ځنګل کې لاره وهي
پسرلی راغلی د بربنډو ونو
څیرې یې لمس کړلې
څانګه پر څانګه باندې
ولوستلي
د وږمو غیږ کې شنه شیبه تیره شوه
د نګهتونو د ښار ساه یې راوړه
نجلۍ مکتب ته ولاړه
پلونو یې لار کې
موسیقي وکرل
وړانګې په یبلو پښو
ځنګل کې لاره وهي
زمردي دره خوبونه ویني
غرونو لمن ده غوړولي، د نجلۍ لمن یې
د سارايي ګلونو پښو ته لویږې
هلک ور ږغ کړل، لوړ د غرونو په رګونو کې
د ژوندون ږغ خپر شو
۲۰۲۴ / ۴ / ۲۰
یوه شیبه
یوه شیبه تیره شوه
شرنګ د پایزیب یې د چمن ټټر په غیږ کې ونیو
وږمو لاسونه پر تنکیو شینلیو تیر کړه
د شنلیو په رګ، رګ باندي، اور ولګیدی
د عشق ګمان یې د یقین منزل ته ورسیدی
اوس یې اروا د شنو سندرو تلاوت کوي
لکه لطیفې روڼې، روڼې غوړیدلې پاڼې
د پسرلیو د اروا په غیږ کې
د تحول په ژبه د کائیناتو سیپارې وايي
د ښکلو، ښکلو افسانې به راشي
د سپوږمۍ شپې به راشي
د شنو سندرو د روڼا د ږغ
د پلونو پښې به ښکل کړي
د تیارو ساه به، وروستنۍ سګلۍ ووهي
د ښار ځوانان به دنګو نجونو ته،
لکه سهار، سهار خیالونه راوړي
نجونې به ولیکې پر تشو مړوندونو باندې
د شنو بنګړیو د شین شور سندرې
که د روڼا تلا وت، هغه تشیال کې شین شو
چې ورته نه راځي د زنګ ږغونه
چوپتیا به خپل د بغاوت جنډه کې کښته
په دربار به توپانونه راشي
سهار به لیري کړي د ګرد کالي
د لمر هینداراه به په لاس کې واخلي
د شرنګیدولو وړانګو، جوپې، جوپې به راستنې شي
پرکوڅو او ډاګ به،
د خپلو پلونو زعفرانې جشن ته ونڅیږې
د نجلۍ ږغ به لکه غشي د کمانه ووزي
د اوسپنیزو ځنځیرونو زړه به ولرزوي
خړ دیوالونه به د مکتبۍ نجونو د شور
په سیند کې ولمبیږي
یوه جمله به د تشیال پرشونډو لکه وږمه
تکرار شي
روڼا ته ستړي سفر، تکمیل ته ورسیدی
د ښکلو، ښکلو افسانې به راشي
ټولي منلي ښکلي شپې به را شي
سپوږمۍ به لاس کې دریه واخلي
د ښار ښځې به د ستورو سره، پر بام اتڼ واچوي
وړانګې به نوی تخم وکري د رنګ او نګهت
د ښار زړه بوډۍ به،
غاړه کې واچوي مرجان او لونګ
پر زنګ وهلو باهوګانو به یې
د کړنګ وهلو پلوشو نرم باران وشي
د خیالورو نجونو، غیږې به ډکي شي
کتاب، کتاب
خواږه لفظونه به یې د ذهن ټولي دروازې
تسخیر کړي
د ښار ملا به د څلورو په ارمان مړ شي
د کتاب پاڼو ته به،
بوی د ګلاب، ګلاب وختونو راشي
یوه شیبه به راشي
شرنګ د پایزیب به یې په بندو، بندو دروازو کې
لکه ژوند راشین شي
۲۰۲۴ / ۵ / ۱
بله نسته
که دا وار والوتمه
د سحرګاه د ستورو لاس نیسم د پرخو سره
د کایناتو پر اوږو، رنګین سفر پیلوم
د نښترې ځوځانو څوکو ته
تر وریښم نرم، د اوریځو په سپڼسیو باندې
ښکلي جامې ګنډمه
که دا وار والوتمه
بندو غوټیو ته کالي د خندا
د نګهت شال، د وږمو ټال
د ژوند په اس باندې موسکا راوړمه
ومړوندونو ته یې د زمرد د کانه
ټوکرۍ ټوکرۍ غمي، شنه ساه راوړمه
که دا وار والوتمه
د شپو د کښت څخه، د رڼا د تخم راوړم
ستوري دانه، دانه پر مځکه کرم
سپوږمۍ په سیند او په ویالو کې مینځم
د ونو ذهن ته خیالونه د سپرلی راوړمه
په پاڼه پاڼه، څانګه، څانګه باندې
د خپلواکۍ په کلیمو پریولې، څوقصیدې لیکمه
زه (بله نسته) یمه
زه چې پیدا شومه
زموږ د کاله، د څراغونو ژبې
تورو د یبانو وی پري کړی
د چوپتیاوو توپانونو وړی
زه په تیارو کې زیږیدلي وړانګه
زه د ادم د څو پوښتيو پیدا
زه د حوا د رحم را جلا شوی ټوټه
په تورو، تورو د ربیلو کې مې
ذرې، ذرې د بریښناګانو کړی راټولي
په اهاړ کې مې سایه وکرل
ستوري مې وږغول
کهکشانونو ته مې زده کړي د چوپتیا سندرې
ستوري مې وتراشله
پر قلمونو مې رڼا د سحر وڅڅول
پر سپینو پاڼو مې د شنه اسمان باران وکره
چې پکښې شنې شي د عروج سندرې
زه (بله نسته) یمه
د پلار داغلي پګړۍ ما پاکه کړه
د ورور دپاره ترمیراث تیره شوم
ما د خپل کور او کاله د غیرتونو د ساتنې قسم
پخپل پوړنې وکړ
د مینې قتل مې، پر خپل لمنې وکړ
زه د کلونو او پیړیو مسافره، لا تراوسه پوري
د نسل، نسل د غیرت و عزت جغ پر اوږو وړمه
تاته، ابرو ګټمه
که دا وار والوتمه
دواړه لاسونه مې پر لمر لیکمه
شور د مکتب پر دیوالونو د سحر لیکمه
جوپې د نجونو د مکتب پر درشل
او پر انګړ لیکمه
روح د بنګړیو پر ګودر لیکمه
مړوند مې مه نیسه زه خپله پورته کیږمه
زه د سبا په وزرونو باندې، شیبه د فتحي یم
راخیژمه
زه (بله نسته *) یمه
تورو تیارو کې زیږېدلي وړانګه
د پلار پنځمه لوریم
۲۰۲۴ / ۴/ ۲۸
یادونه:
کله چې په یوه کورنۍ کې په پر له پسي ډول لوڼې زیږي پر دریمه او په ځینو کورونو کې پر پنځمه یا اوومه لور باندې د ټوټکې په ډول (بس بي بي) (بله نسته / نشته) او دې ته ورته نور نومونه ږدي په دې کړنه دوي داسي انګیري چې په دې سره به ئې پر کاله بله لور نه زیږي.
د تاند دډیرو درنو لوستونکو څخه ډیره بخښنه غواړم ، دلومړي شعر په یوه مسرۍ کې ه لویدلي ، سم : نجلۍ نغري ته ناسته اور بلوي
د همدغه شعر وروستۍ مسرۍ هم ناسمه ده سم : دژوندون ږغ خپور شو
ګرانې پروين جانې،
لا يو تر اوسه لومړی نظم ولوست، چې بې انتها عالي دی، د پسرلي د راتګ سره خوږې خوږې هيلې په کې نغښتي دي…
ستا د شعرونو په لوستلو چې څوک روږدې/ی شي، بيا يې د شعر تنده په هر شعر نه ماتيږي.
يوه بله ښېګڼه چې ما يوازې ستا او خدای بښلي لايق صاحب په ټولو شعرونو کې لوستی/ليدلې، هغه دا ده چې تاسې د وخت/زمانې او حالت سره سمه دمه ځوانه خو شاعري کوی/کړې…
لنډه دا چې زه ستا د شعر په ويلو سره يو ډول بدهوا/ياغی شوې يم، البته د شعر په انتخاب کې…
ډېره مننه چې خپل هنري اثار دلته په موږ لوروئ!
رب دې د ښه روغتيا سره سره د اوږد عمر څېښتنه کړه!
ډیرې ګرانې اودرنې آسیه جانې ،
ډیره خوښه یم چې ستاسو په شان لوستونکې لرم ستا اخلاص ، میینه ، لورینه او لطف زیات دي خدای ج دې خوښه او ژوندۍ لره ډیره مننه ګرانې .
دژوند خواږه او ، دوخت مهٍربانې مو په نصیب سه