احمد لیکل شوې کرښې ړنګې کړې. ساعت یې ولید یوې ته دیارلس دقیقې پاتې دي. څلور ساعته کیدل چې په لیکلو بوخت وه. کمپوټر یې اړخ ته کړ. له کټه پورته شو. د ګل خانې له ډېرو کړکیو یوې ته ودرید. د «قروغ» غر داسې ښکاریده لکه له واورې چې جوړ وي. د تیرې شپې واورې د کور انګړ پوښلی دی خو لمر نن حریص راویښ شوی، هره خوا یې منګولې رسولې دي. نن د کابل د ژمي له هغو ورځو یوه ده چې طبیعت وايي: مګر د ژمي شعر شهکار نه دی؟
احمد د وړې ګل خانې د چت هغه ځای ته وکتل چې راڅاڅي او ده سهار ورته سطل ایښی و. د ګل خانې چت چې له فایبر ګلسو جوړ دی کوم کوچینی درز پکې پیدا شوی او لمر چې واورې ویلې کوي څاڅکي ترې تویږي. احمد د چکک له اوازه بیزاره دی د، لیکلو مزاحم یې ګڼي.
ګلدانونو ته یې وکتل. اکثره ګلان وچ غوندې ول. فکر یې وکړ چې ډېر وخت یې نه دي اوبه کړي. نه یې یادیږي چې په وروستي ځل یې څه وخت اوبه ورکړې وې.
له ځان سره یې وویل: وروسته به اوبه ورکړم.
کړکۍ یې پرانیسته. سیګرېټ یې بل کړ. نهه ویښت کلن احمد چې هر ځلي د داستان له بشپړولو ناامیده شي، سیګرېتو ته پناه وري، پوهېږي چې حماقت دی، وچ حماقت، خو دا د داستان له بې وفايي بل شوی مضر دود، سیګرېټ په لاس البرت کامو وریادوي او په دې ډول د خپل خوښي د لیکوال اروا په ځان کې ژوندۍ احساسوي.
احمد اینجنیري لوستې ده او د خپلې ښې انګریزۍ له برکته په یوې خارجي کمپنۍ کې په ښه معاش کار کوي. دی په دفتر کې داسې کار کوي لکه نوی مقرر شوی مامور چې د ځان ثابتولو شوق ورسره وي. احمد په خپل کار میین نه دی. هرڅه ځکه په خپل وخت او منظم کوي چې خپله دېرش ورځنۍ کلنۍ رخصتي په جرات وغوښتلی شي او له دولس میاشتو یوه میاشت شپه او ورځ په هغه څه تیر کړي چې دی فکر کوي ورته پیدا دی: داستان لیکل.
احمد درې کاله مخکې په خپل یوه داستان کې د یوه کرکتر له خولې لیکلې ول « کار د ژوند جبر دی. جبر انتخاب نه شي کیدلی. انتخاب ازاد نه دی، نو انسان ازاد نه دی.»
د احمد د یوې میاشتې له رخصتۍ درویشت ورځې تیرې دي خو تر اوسه یې کرښه هم نه ده لیکلې. دا لومړي ځل نه دي چې لیکل نه شي کولی مګر هیڅ وخت یې د خپل خیال په مقابل کې ځان دومره بې وسه نه و حس کړی.
د رخصتي په لومړۍ اونۍ کې یې غوښتل خپل د کلونو ګاونډی چې د امریکايي موسسې معاش خور دی، اغوندي کاوبای پطلون، چلوي د جاپان مستعمله تویتا او د موټر په ښیښه یې بیا د چګوارا عکس بند وي، کیسه کړي خو و نه شو.
دا څو ورځې کېږي چې غواړي په کلي کې د خپل تیر شوي ماشومتوب کیسه ولیکي.غواړي هغه کلیوال انځور کړي چې پيتاوي ته به داسې پراته ول لکه هر څه چې سم وي او هیڅ به سم نه ول. خو د ماشومتوب د نیم یاد، نیم هېر خوب اثر ورته په کیسه نه بدلېږي.
احمد د تمام شوي سیګرېټ بېخ له کړکۍ لرې واچاوه. سترګې یې مخامخ غره ته ونیولې، بې له دې چې ورته وګوري له ځان سره یې وویل « خپل ماشومتوب مې ولې دومره پردی ښکاري؟ ولې یې نه شم لیکلی؟ مګر د کلي په بام بام ګرځیدلی هغه دیارلس کلن هلک زه نه وم؟»
کړکۍ یې بنده کړه. ګلانو ته یې وکتل: «بیا به اوبه ورکړم.»
احمد پر کټ باندې پریوت. سترګې یې چکک ته نیولې دي او د نه لیکل شویو کیسو په چرت کې دی… د البرت کامو د «پردي» ناول هغه صحنه وریاده شوه چې د کرکتر مور مړه وي خو نه ژاړي.
کمپیوټر یې راواخیست ویې لیکل:« په هغه میاشت چې په کلي کې د بادامو د ګل عطر خپور و، انا مړه شوه،خو هیچا و نه ژړل….» یو پاراګراف یې ولیکه، بل یې ولیکه خو کیسې قسم کړی و چې نه کیسه کېږي. احمد تندی تریو کړ. پاراګرافونه یې ډلېت کړل، ویې لیکل: « احمد کامو نه دی.» له ځان سره یې وویل: اه،څه عذاب دی، پر هغه څه چې میین یې او د ژوند معنا یې بولې او هیڅ کنترول پرې نه لرې!
پاڅېد چې د مزاحم چکک غم وکړي.
پای
کابل، ۲۰۲۱، د جنوري ۲۱ مه