سه شنبه, اکتوبر 15, 2024
Homeادبلنډه کیسهزوی | اجمل پسرلی

زوی | اجمل پسرلی

د لاس شا مې تکه شنه شوې وه. د پيچکارۍ د (کنول) ځای ته له پورته سیرم څک څک څڅیدل. په کوټه کې ورو ورو پسڼی و، په خبرو یې نه پوهیدم:

«څوک به وي؟»

د کړکۍ پر سر د راځوړندې سپینې پردې شا رڼه ښکاریده:

«څو بجې به وي؟»

« په اړخ به شم چې څوک راغلي»

« دا سیرم خطا نه شي»

« د ادرارو پایپ کومې خواته ځوړند و؟»

« لږ صبر دوی به خپله دې خوا راواوړي»

« په اړخ شوم»

څوک نه و. په تشناب کې ټک ټک شو. لکه چې نرسه وه، نه مور مې وه. راغله، راته ودریده، زما پر تندي یې لاس کیښود:

– شکر اوس ښه یې؟ مازدیګر داسې دروند ویده وې، سترګې دې روښانه میوند راغلی تر ماښامه دلته راسره ناست و بیا ما کور ته ولیږو ما ویل ستړی دی د الوتکې سفر خو هم اسانه نه دی 

– څوک؟

– دا زموږ میوند له لندنه راغلی

– غږ به دې کړی و

نوکانو ته یې وکتل:

– شکر په رنګ داسې ښه و، زړه مې بیدار شو، ته خو داسې ډوب ویده وې 

مور د کوټې په کونج کې لمانځه ته ودریده. ما له کړکۍ بهر تیارې ته کتل:

«حتما ډير ناروغ یم چې زوی مې راغلی؟!»

«ادې خو وایي چې ښه شوی یې؟!»

نرسه راغله د سیروم په کڅوړه کې یې پیچکارۍ تیرې کړې. 

«دا لمونځ یې خلاص شي پوښتنه به ترې وکړم چې میوند څرنګه راغلی»

سترګې مې رڼې کړې د سپینې پردې له شا رڼا رالویدلې وه. د کوټې څراغ مړ و. ادې مې سر ته ولاړه وه، په ټیټ غږ یې راته وویل:

– زویه ښه یې

– میوند

هغه لږ مخکې راغلی و ته ویده وې. زما سترګې سره ولاړې. لکه د سپینې پردې تر شا چې پنډ خلک شاوخوا زما سر ته ولاړ وي.

۱۹-۲-۲۰۲۰

پای

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisment -

ادب