سلامونه سپوږمی،
کالونه کالونه مخکی کله چه زه کډوال شوم،نو د روژه میاشت کی می د روژه ماتی لپارمی یو قوطی ماستی راواخیستی،کله چه د پیسو ورکولو ځای ته راغلم ،ماتی پیسی می له جیب څخه راوایستی کمی شوی ،د ماستی قوطی می بیرته کیښودلو لپاره وړ .چه یوه ترکی ښځه پیسی ورکړی او ولاړه،
کله چه وتلم دوکاندار راته وویل چه د ماستی قوطی درسره واخله ،
ما د اخیستلو اکار وکړ خو دوکاندار راته وویل چه یوی پیرودونکی ترکی ښځه پیسی راکړی چه فعلا دوکان کی نشته،
نو کډوال په رښتیا چه له خپلی خیټی څخه یی سپموی او خپل فامیل ته یی لیږی،
الله ج د یوه سوله راوالی.چه ټول په قرار شو

افغان او مسلمان واقعاً د ښکلی فرهنګ خاوند دی.
په خارج کی کار کوی او زحمت باسی او د غمی جان خبره اکثراً روپۍله ځان څخه سپموی او کورنۍ ته ئې ور لیږی.
که څه هم پر موږ باندی نننئ تورتم یو تاریخی – رقابتی جبر دی خو که ټول افغانان د مجبوریتونو له مخی مهاجر سوی نه وای او فرضاً تورو سیاسی څپو نه وای ځپلی نو بیا به مو هم له اقتصادی نظره حالت تر نن ورځی سم نه وای ځکه نفوس ورځ تر بلی ډیریدی خو د کار روزګار درک به نه وای ( د آرامی او امنیت سره سره ) امّا مهاجرت د تریخوالی سره سره دا حُسن او ښه والی لری چی په غرب کی اوسیدونکی مهاجر د خپلی هغی کورنی سره د مادی مرستی توان لری کوم چی په وطن کی اوسی ضمناً مهاجر د خپل لوړ ایمان او وجدان په سیوری کی ځان ته دا تسکین هم ورکوی چی مثلاً شکر دی چی یو نژدی دوست لرم چی مرسته ور سره کوم چی البته مادی مرسته ئې هم ددی نعمت د شکران ښکارندوی دی.