دیو

په تیره ورځ کې چې د ژوند ښکلا
او دبلبل زړه بوږنوونکي ،
د ځنګل د پيغلو سترګو آواز
زما تازه احساس یې وپارول،
په هغه ورځ کې چې دطبعي لوړتیا
دآزادې ،دبرم او مینې هنری الهام مې وینه تر ژورو په خوځښت راوستل،
زما دهیلو فصل،
سوریو ته واچول شول.
هیلو، خوندونه سره تار ومار کړل.
یو شېطاني نابغه شا ته یې وو.

کرن …ته
++++

هغه عجبه شېبه ،
لا هم په یاد مې ده چې
د تښتېدونکي خیال
او بې مثالې ښکلا
په شان، ښکاره به ته په وړاندې زما د کسو شولې.

زه چې هر کله د ناپایه غم په شخړو کې غمجن به وم نو،
د ژوند مورئ به مې په نښه کړله
د تا زړه وړونکې غږ به تم شو پرما
ماته راګرانه ستا څېره به له خیالونو څخه وځلېده.

د زوروونکو طوفانو سره کلونه تېر شول
زما سپوږمیزه خام خیالونه یې خورې ورې کړې
دتا خدایي قد و قامته سره .
دتا تنکی غږ مې له یاده وایست.

«««««««
زما د بند او د تبعید
د زړه تنګیو، له هیبته له الهامه، دژوندون
له اوښکو ، مینو نه بې برخې
او بې پېښې ورځې وشړېدې.

اروا مې بیا ویښه شوه
او یو ځل بیا ته زما خواته راغلې
دتښتېدونکي خیال
او د ښکلا یوې ټوټې په شانې.

زړه مې بیا هم درزا کې شور آچوي
له هیبتونونه له ژونده له الهامه او له اوښکې او له مینې څخه
را پېداشوی احساس
بیا د هغه له تله سر راباسي.

الکساندر پوشکین