باد / شاعر :عبدالغفور لېوال

باد

ډیوه ووژله

خو ستا تصویر پاتې شو

لاپه تیارکې دې هم سترګونه ښکلاوریده

باد

د کړکۍ له ګړزولو نه ستومانه،

                                               پرخپل ځان راتاوشو

او په چوپتیا کې مې ایله

ستادخوږو شونډو کیسه ولوسته

باد

دباران پاسته ګامونه تېز کړل

ماویل

               دونو دپېغلوټو څانګو شنه ګریوان ته لاس اچوي

دباران شړک نه دې ساړه وشول

په مټو کې مې پټه شولې

باد

ستادغیږې عطرو مست کړ

دنارنجو دغوټیو په غومبورو یې غاښ ولګاوه

لمده چوغکه ترچجې لاندې له شرمه سره شوه

باد

هرڅه وکړل ، خو ماپرې نه ښوده

چې ستا لامده وربل ته لاس دروړي

بیګاه مې ټول ماښام دباد شوخي ته مخ ونیوه

چې ستا پرتن باندې لامده کمیس ته لار ونه کړي

باد

چې ترتا ، زه راچاپېر ولیدم

غریب

ستومانه ، لالهانده په ځنګله کې ورک شو

ژباړه   فاروق سرور

“The Crazy Wind”

A Pashto poem by Abdul Ghafoor Liwal

Wind has turn off the lamp

But your picture remained

Your eyes sparkled

Even in the darkness

After hitting the window

The tired wind murmurs with him

Now the silence spread

It left me to observe

The depths of beauty of your lips

Wind increased the waves of rain

I thought

It would tease the green branches of tree

Due to rain, you felt cold

First shrunk

Then took shelter

In my palms

Wind became crazy

Smell the fragrance of your existence.

Played with orange buds

This shame the wet bird

Wind did its best

To play with your wet hair curl

But I did not allow him

I also not permitted

To touch your wet dress

The poor wind

Disappeared in dark meadows

Observing the reality

You are only