دویمه برخه
ـ هغه داسې سره رنګونه دي چې کسي سېزي.
ـ خو ما ته هغو رنګونو د ژوند خوږې کیسې لوستي.
د خولې له لوړ نري او لاندني پنډ چاودلي سره بخن دېواله یې پوکی وایست:
ـ د ژوند خوږې کیسې! په لاس نه یې ورغلی، د ژوند په خوږو به دې په خاور موړ کړي.
ـ ژوند له خاورو راټوکېږي.
ـ والکه، بېخي دې د مجروح به ژبه غږېږې!
ـ دا خبرې مې له تا زده کړي.
د هغه پر شونډو بیا هغه جمله ونڅېده:
ـ ور به شې خبر به شې!
ما د هغه مخ رنګونه کتلي وو، زږه پښتانه وو، ذهنا برابروم، ده ته مې وویل:
ـ زه خبر یم!
هغه د پاسته جیپ موټر چې پجیرو یې بولي، موټر ښيښه بیا ښکته کړه او له خولې نه یې د سپېرې هوا پر مخ شنه وشیندل. غاړه یې تازه کړه:
ـ قربان یې له سپېرو ګردونو شم، پوهېږې! ډېر خواږه را باندې لږي.
ـ احمد شاه بابا په همدې ګرد پسې د ډیلي تخت پرېښود.
ـ خو ما هم د امریکا ښیښه محل پرېښود، له هغه نه کم نه یم.
ـ له دې ښکاري چې بېرته نه ځې.
شونډې یې ونڅېدې:
ـ دا په تاسې پورې ده چې زما د شپېلۍ څومره قدر کوئ!
ـ اجر یې شته!
په ډډه یې را وکتل:
ـ زه یې له تاسې قدر غواړم.
ـ خو بیا وایو.
ـ تاسې څه واییئ؟
ـ زه یې چا لره وهم قدر یې چا زده
ـ نو زه یې هغه چا لره وهم چې قدر یې زده
ـ له دې خلکو به دا تمه نه کوې!
ـ ولې؟
ـ که دې دا تمه وکړه، نو بویه چې پر ځای به ولاړ یې! اجر یې غواړه!
ـ اوجره یې څنګه؟
ـ هغه نشته!
ـ دا څنګه؟
ـ جبونه تش دي!
سر یې وښوراوه:
ـ ما دا نغمې ددې خلکو له خبرو زده کړي، ددې خلکو د ویښوولو پروړی یم چې ساه راکې وي، دا شپېلۍ به غږوم، د ژوند رمې به پيایم او دښتې به پرې زرغونوم!
ـ دا خو به ښه شي، خو بیا مه ځه!
ـ دا مه وایه؟
ـ ولې؟
شپېلۍ یې پر شونډو وتخنېده:
ـ ځمه، دا ځل هلته د فتحې توغ رپوم.
ـ بیا؟
ـ بیا بیا راځم!
ـ نو ښکاري چې دلته نه اړوې؟
ـ زه خو څه بستره یم نه یم چې په یو ځای واړوم، لاس وپښې مې حرکت ته دي.
ـ ته لکه د ځمکې خاموشي ګرځې او چغې وهې.
د بزرګې څوکې په خوګیاڼۍ ژبه یې را ته شاباسی راکړ:
ـ شابس دغسې جملې شغوه!
ـ وایمه یې، خو چې ته مې د رنګونو د اندېښنو په چوکه و نه وهې؟
هغه بیا د خپل ښکلي او شوخ خوي د شپېلۍ په نغمه را ته کړه:
ـ ته ودرې، هغه رنګونه چا سره ټوکې نه کوي، نېغه دې په مرۍ چاړه ږدي.
دده د شونډو په کوڅه کې پټې نغمې ډاډه کړم:
ـ چې ستا په مرۍ یې کېنښوده، زما په مرۍ یې نه ږدي!
ـ زما مرۍ په لاس ورنغله! ګنې اوس به نه شپون وایئ او نه یې شپېلۍ
ـ اوس خو دا دی په لاس ورځي!؟
ـ اوس د هغه لاسونه رېږدي، چاړه سمه نشي نیولی!
ـ نو بیا خو زه هم بچ یم!
ـ ستا مرۍ تنکۍ ده چې زنګوهلی چاکو ورته تش اودس هم وکړي، نو هغه به بیا پرې وي.
ـ چې ستا د شوخو نغمو د شپېلۍ کوڅه کې یې دېوال و نه واهه، نو پوه شه چې سړی په ژوند میېن دی!
وروځې یې ببرې کړې:
ـ د شپېلۍ په کوڅه کې چې د نغمو تګ راتګ وي، هیڅوک پکې دېوال نشي وهلی. پوه شوې که نه؟
ـ هغه یې د شپېلۍ په کوڅه کې دېوال ځکه نه واهه! پوهېده چې د شپېلۍ په خوږه هوا مړي را ژوندي کېږي! نو په ژوند یې فکر کاوه!
ـ هلکه! ته لکه چتې نېغ نېغ الوځې!
ـ زه ده مستۍ ټوپونه ستا په سر وهمه
شپېلۍ موسکه شوه، د نغمو لړ یې وغځېده، خو موټروان د پکول په ولونو کې تاو را تاو کړ او سترګې یې ونڅولې:
ـ دلته خو هېڅ نه ښکاري؟!
بیا یې وړاندې یوه کوډله تر نظره شوه:
ـ یاره ګومان کوم چې هغه پورې کوډله به دده وي؟
ـ نو هغه خو د شپانه په خبره پاچا دی! نو پاچا او سپېره کوډله؟
شپانه د شپېلۍ له کوڅې غاړه هسکه کړه، یو دم قیامت شو، لکه لمر یې له مغربه سر را پورته کړ: