ښځې مکارې دي
ماښام ویښیږې، را پاڅیږې د اسمان له څنډو
سور بخن لمر، د شپې د ستورو،
د نقریې زرې تلتک لاندې،
او د آسمان د لاجوردې نالۍ په غیږ کې،
د پاس اوچتو کنارو په بالښت
سر ایږدی
وږمه نمجنه او تبجنه ده
غواړې د لمر د وروستۍ وړانګو، په ټکور باندې
خپل وزرونه وچ کړي
د خړو لویو، دیوالونو د شا
د پخې شوې ډوډۍ، لیونی وږم راځي
د یو چا سترګې سوزوي د تنورونو، تبخیو
د دودونو اور
د دیوالونو ترشا، اورونه بل دی،
دودونه لوړ خیژي او د تشیال په غیږ کي،
تاو راتاویږې لکه ړنګې نڅاګرې نجونې
يا اتڼ چي زلمیان
لویه کوڅه کي د ښار،
یوه اروا په شین کفن کي خوځې،
د مسجد لورته درومې،
د مسجد لویې دروازې ته کښینې
عمر یې کم سفر یې ډیر کړی دی
لکه تاریخ د سلو کالو چا لیکلی
یوه شپه کي وی
یو وخت چې وخت ورسره میینه کول
هغه د کور او کاله
د شوخو ښکلو ماشو مانو سره
د پاولي دا رزرغون کمیس په شرنګ، شرنګ
د الوانې ټیکرۍ، په سره لبمه
د بیدیا غیږکې پاڼې، پاڼې غوړیدل
خوځیدل،
او په مسجد کي یې د ماشومانو سره
د الفونو د قدونو صراطونه لوستل
د جمعې شپه کي یې په لوړ ږغ،
د ابابیل او توتکۍ په ژبه
په رواني لکه روانې اوبه د تیر سبق سپیڅلې ښکلې
ایاتونو نه او (لوستلي *) لوستل
هم هغه وخت یې ټولولې په لمن کي د سارا
مستې بیباکې وږمې
د نګهتونو د څپو او د جوپو لښکر کي
په نیلې اس باندې سپور
خپل د خیالونو او خوبونو شهزاده لیدې
هغه لوبغاړې نه وه،
لوبغاړې وخت، ورسره لوبه وکړه
پلار یې جګړې وخوړ
وروریې قاتل شو، او دا؟
د رواجونو د سیند، څپو په باج کي یووړه
تر همدې ځایه یې کیسه په یاد ده…
دیوال ته ښه نیژدي شوه
لاس یې د سوال اوچت کړ
د ملا ږغ تر دروازې را تیر شو؛
ښځې، فساد، فساد، دي
ښځې شیطانې او ورانکارې دی
ټولې نمامې درواغجنې،
غیبت ګرې او مکارې دي
ښځې …
ماښام تیارې یا دوې، ډیوو تیارو کې
تر، رڼاوو خپل لاسونه تاو کړه
یوه اروا په شین کفن کي د خپل خدای د کوره
خالي لاسونه پخپل غیږ کې وړې
د لویو خړو دیوالونو د شا
د پخې شوی ډوډۍ لیونی وږم راځي
دودونو تورې جامې واغوستي
ورو، ورو د اسمان لورته درومې
څو ماشو مان ژاړي ډوډۍ غواړې
ملا همدا تکراروې او وايې؛
ښځې درواغ وایې مکارې دي
ښځې فساد، فساد دي
۲۰۲۲/ ۷ / ۱۷
۱ ـ لوستلي: دتیرې شوي اوونۍ لوستل شوی سبق چې د جمعې په شپه به تکراریدی.
شيبې
یوه شیبه وه چي هم هغه شیبه
زه وم د دې نړۍ شتمنه ښځه
ستا د خیالونو ګڼ لاسونه مې ترملا را تاو، وه
شپه وه، بریښنا وه
د باران د ځنځېدولو څاڅکو
ګڼو ږغونو کې مې،
ستا د بې ږغه احساس ږغ لټوي
باران و ځوان
د مستو، مستو څاڅکو، لمس یې ځوان و،
زما د وجود پر مځکه
ستا د احساس او باران سړه لرزه خپره وه
مخامخ ښکلی هلک
د یوې ښکلې ښاپیرۍ سره کافي چښله
خیال ښایسته و،
خوبس خیال و والوت لکه دزاڼې،
د اسمان په لیرو لیرو کنارو کې ورک شو
زه یې نیستمنه کړمه
***
یوه شیبه وه ،چې هم هغه شیبه،
زه وم د دې نړۍ شتمنه ښځه
ښکلی باران و، ورځ وه
ما پخپل ټوله وجود د باراني څاڅکو
د حریرې شیبو،
په څپاند سیندکي، د صدف او مرغلرو په کورونو کي
ستا د خیالونو سره، لوبه کول
دومره وه ښکلې لوبه،
لکه چې پرخه وې تویې شوی
څاڅکی، څاڅکی روڼه، روڼه د ګلاب پر ډنډر
د لمر له سترګې یې اخیستي وی
اووه رنګونه
هغه شیبه مې د تیر ژوند
د يوې ورځې، یو ساعت، یوې شیبې څخه
په غلا راوړي وه
بیرته ستنه شوه زه نیستمنه شومه
***
یوه شیبه وه زه شتمنه ومه
د باران څاڅکي مې په شونډو ټولول
د جل وهلې وجود پر سپیره مځکه مې
د سیند سندره لیکل
د سیند سندرې ته مې سا ورکول
د څپو شور مې شمیره
ځوانۍ زما پر اوږو سر ایښې و
را ته کولې یې د عشق او اضطراب کیسې
راته لوستلې یې د خیال او د سراب کیسې
ما د خپل لپو هره کرښه کي
د حلاوت او لطافت سپیني چینې کرلي
د ګریوان وره کي مې ګنډله د نمجنې سارا
د خوږ نګهت وزرونه
هغه شیبه مې،
د تیر ژوند د یوې ورځې، یو ساعت څخه
خوب ته راغلې وه
بیرته د خوب سره ستنه شوه
زه د تیرپه شان نیستمنه شومه
یوازي شپه وه اوزه،
ما د تیارې او شپې، په غیږ کې سر ایښي و
ما د تیارې او شپې،
په غیږ کي سر ایښې و
۲۰۲۲/ ۷ / ۱۰
د چا به نه یادیږم
زه به هم مړه یم
زما په قبر به هم، د وچو، وچو شینلیو تر تنکېو ملاوو
سړي سیلۍ تاو را تاویږي
او شپیلۍ به وهې
ږغ به مې نه وی، د خندا او د ژړا به مې بل قبر جوړوي
د ماتو، ماتو آئېنو کوکۍ به
لکه زما د ژوند، د ماتوهیلو ماشومان
د تورو، خړو خاورو، اغزني پښې ښکلوې
د هدیرې چوپتیا به،
د سپوږمۍ وړانګو ته د ماتو آئېنو په ژبه، داسې ږغیږې
لکه هست او نیستي
د ژوند د لویې کتیبې څخه به،
زما د نوم توري لویدلي وي
زما انځور به د ژوندیو د ذهنونو د هېندارو څخه
لکه د تیرو، ورځو لمر، دا سي لویدلې وی
د چا به نه یا د یږم
څوک به مې نه یادوې
زما یادونه به هم، زما د شعر په ټولو، تورو کې
په ابدې قید، محکوم شوی وی
زه به هم مړه یم
زما په قبر به هم، د منی توندي او سړي سیلۍ
تاو راتاویږي او شپیلۍ به وهې