پنجشنبه, مارچ 28, 2024
Home+ګونګی/اجمل پسرلی

ګونګی/اجمل پسرلی

پر شناوی ږیره یې څڅیدلې لاړې پر پټو پاکې کړې. د مخکنیو دوو وتلو غاښونو پر ورۍ یې بټه ګوته تیره کړه:

« ښه نو ولې دې ورته ویل چې ورځه»

« مخ یې نه درواړاوه چې زړه مې نه کیږي؟!»

« که مې نه لیږلی ولې به یې راشهیداوه»

د الوتکې غرهاری شو، کږې وږې وریځې یې پورته کړې:

« ټکټ به یې په څو وي…کاشکي مې پيسې پور وی چې په طیاره کې تللی وای…چا درکولې…غوا به دې ورته خرڅه وه»

د دوو هلکانو غږ شو، ده په اړخ وروکتل. یوه یې د ده خواته اشاره کوله بل ته یې ویل:

-چې ګونګی ورته ووایې وار درباندې کوي

یو هلک رامخته شو، ده ته یې وویل:

– خبرې کوې

ده د ونې پر ډډ سر کیښود. دې هلک بیا پوښتنه وکړه:

-بابا جانه خبرې کوې

ده سر وخوځاوه. هلکانو یوه بل ته وکتل، یوه یې پوښتنه وکړه:

– نو ولې نه غږیږې

لکه څوک چې د نسوارو دانۍ د ژبې په څوکه راټولوي، ژبه یې په خوله کې واړوله راواړوله، ورو یې وویل:

-ځان سره یې کوم

د یوه هلک خوله خلاصه پاتې شوه. سړي په موټ کې نیولې خاورې د خپلو یبلو پښو د ګوتو تر منځ ودوړولې او لاس یې په چیچلو غاښونو کلک وڅانډه، هلکانو منډه کړه.

ده د ګوتو ټکونه وایستل:

«ښه ولې دې کندهار ته لیږو»

« ولې دې نه ورته ویل چې زویه مه ځه»

پټو یې سترګو ته ونیو. هاغه دوه هلکان د نري سړک پورې غاړه له څو نورو سره ولاړو وو د بابا خواته یې ګوتې نیولې وې، یوه یې په قران قسم کاوه چې بابا خبرې کولی شي، نورو چیغي کړې:

« بابا ګونګی دی…بابا ګونګی دی»

ده پټو پر سر واچاوه، رهي شو له ځان سره یې تر ژبې لاندې ژر ژر ویل:

« ښه ما ولي لیږو..ښه ما ولي نه ورته ویل..ښه غوا دې ولې نه ورته خرڅوله…»

پای

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisment -

ادب