د مجسمې له چوترې تر راګرځیدلي زنځیر لاندې په زحف و پروت تیر شو. د چوترې په ژۍ یې لاس تکیه کړ، ورپورته شو. د سپینې مجسمې مخې ته ودرید. د مجسمې سر جګ و. ګوته یې ورته ونیوله:
« خپه یې»
«نه یې، زه خپه یم»
شاته یې د پارک خواته مخ واړاوه:
«دلته څوک نه شته په دې کونج کې بیغمه یې»
هڅه یې وکړه چې د مسجمې ګوتې پرانیزي:
«ته هم لاس نه راکوي»
د مجسمې پښو ته پر چوتره له کښیناستو سره ټنګ ټونګ شو د دوکا بوتل ترې ولوید. د شرابو څاڅکي له مرمرینو ډبرو لاندې څک څک وڅڅیدل. ده لاس تکیه کړ، پاڅیده. د مجسمې نس یې په څپیړه وواهه. سریې وګرځید. لاس یې له مجسمې لرې کړ، مجسمه د ده د لاس په وینو سره شوه، لاندې یې ټوپ کړل که یې زنځیر نه وای نیولی سر به یې له دیوال سره لګیدلی و.
د زنځیر له سره په زحمت واوښت. رغوي یې سوی وکړ، د بوتل درې ماتې ټوټې یې له لاسه وایستې. لاس یې د خولې خواته پورته کړ، ویې خندل:
«کومه ده بوتل چې څښې یې»
مجسمې ته یې لاس وڅانډه:
«بوتل دې هم رامات کړ»
د ونو ترمنځ نری ماښام د سپینو مرمرو مجسمه د بلاغوندې توره ورته وایسیده، هڅه یې وکړه چې له پارکه ژر ژر ووځي خو پښې یې مخامخ نه تلې دورې هورې کږیدې او له رغوي یې وینې څڅیدې.
پراګ