یو غریب کس یو د انګورو پلورنځي ته لاړ، او انګور پلورونکي ته یې وویل:
ماته خو د خدای په رضا لږ انګور راکړه!
ډیر غریب یم او هیڅ نلرم!
انګور پلورونکي د انګورو خوا ته مخ کړ او یو خراب چې هیڅ د خوراک نه یو وږی ( ښاخ) را واخیست او غریب ته یې ونیو.
غریب انګور ترې واخیستل او کله یې چې ورته وکتل چې انګور د خوراک ندي!
هغه کومې پیسې چې ورسره وې انګور پلورونکي ته ورکړې او ورته یې وویل چې د دې پیسو په اندازه ماته انګور راکړه!
انګور پلورونکي بیا انګورو ته مخه کړه او د انګورو څخه د پیسو په اندازه ښه انګور وتلل او غریب ته یې وریې کړل.
غریب د انګورو دواړه برخې اسمان ته ونیولې او په ډیر سوړ اسویلي سره یې وویل: اې خدایه خپل بنده ګان د ووینه!
دغه خراب انګور یې ستا په خاطر راکړل!
او دغه نور چې ښه انګور وو د پیسو په خاطر راکړل!
