د نجلۍ لاسونه د مور په غاړه کې پراته و. د مور یې سترګې رډې رډې راوتلې وې، د چاودنې له ځایه یې منډې وهلې. د ښځې د ښې پښې د زرغونې پلاستیکي څپلکې بند پرې شو، ښځې د پښو ګوتې سره راټولې کړې، خو څپلکه یې له پښې وختله. شاته یې مخ پسې واړاوه. د لور له مخ سره یې پوزه ولګیده.
په پوړیدلي غږ یې وویل:
« ډاکټر ته رسیږو…»
ښځه تیزه شوه. شمال ته یې ټیکری وښویده، دې لاس ورواچاوه، نژدې یې نجلۍ له غیږې لویدلې وه، لاس یې پر دیوال تکیه کړ.
یو ږیرور د دوی مخې ته کړوپ کړوپ تیر شو…
یو ځوان نجلۍ ته وکتل، منډه یې کړه…
پولیس د ونې شاته تاو شو…
خبریال کمره ورته ونیوله. ښځې خپلې اوږې ته لاس کړ چې په پلو مخ پټ کړي، ټیکری ترې په لاره ښویدلی و. د فلش رڼا ته د نجلۍ نیمې پرانیستې سترګې وځلیدې. ښځې خوله خلاصه کړه چې خبریال ته څه ووایي. هغه ویالې ته ټوپ کړل. ښځې د لور پر مخ لاس تیر کړ، خپلو سرو لړزیدلو ګوتو ته یې وکتل. مخامخ یې د روغتون پر وره ورمنډه کړه. ډاکټر نجلۍ پر بستر څملوله غږ یې کړل:
-ژر کوئ بل یو
د نجلۍ مور په لوړ غږ وویل:
-تر دې مسلماني خو کفر ښه دی
ډاکټر نرسې ته اشاره وکړه، هغې پر نجلۍ سپین څادر خپور کړ.
پای