له یوې سرګردانې ناروغۍ وروسته:
نظم
دا دی غر یم لوېږم راشه!
زلزلې مې درنه اخلي
په خپل ځان کې مې سا نه شته
ناکردې مې درنه اخلي
په وجود مې باور نه شته
ښايي مړ شمه او لاړ شم
تا ته نه شوم، ژوند، بدرنګ او
نه به بیا د شونډو پاړ شم
اوږدومه زنده ګي مې
رالنډېږي وخت د تللو
زه به څه شم، چې بیا نه یم
روانېږي وخت د تللو
ته به اور شې شور به جوړ کړې
زه به اور غوندې په خوله یم
زه به نه یم، زه به به نه یم
زه به روح د بېلتانه یم
بیا به چغې وهې! څه شوې؟!!!
زه به مړ یم، هست به نه یم
ته به ځان خورې په نوکارو
چې زه نه یم، زه به څه یم؟
زما چغې به راشنې شې
زه به قبر کې ویده یم