د بېلابېلو سیمو ځینې اصطلاحات په زړه پورې وي، چې راټولول او خوندي کول یې د علومو اکاډمۍ او نورو ژبپوهانو کار دی. دلته د خپلې سیمې ځینې اصطلاحات تاسو ته وړاندې کوم:
حلاجي، مېچن، څرخه، بغرۍ، چومبۍ، غونډاری، سوباړی، سنۍ، وجغني-
– دړوکې، بلاووټ، ډیوه.
– منګی، کټوه، منداڼو، مټۍ، کاسه، څمڅۍ، تاوڼۍ، تبۍ، هرکاره، غړکه، بنۍ، کودی، برغیلی.
– لاندي، ننګولی، پیاڅه، نغن، لنګر، څواری، غیړی.
– نغری، چرګۍ، غولی، چاخته، مناګی، درمڅه، ګوډل، غوجل، اخور، مانه، بوس.
-انګړ، دالان، تنبیل، ډیوډۍ.
– ګلکانه، کوهی، ورشو، مرغه، لګډۍ، راغه، کوڅه، باغچه، ډډ، ډډه.
– کوڅه ډب، توړۍ، مانې، تینديار، کانې، پرکټی، بن، پلندر، سانډو، بړیڅې، ابا، ادې، مامۍ.
– جغ، یووه، سپاره، غړوندی، ښاوره، ماله، وتره، وراګینه، یوم، پايکل، غوبل، شودیاره، واری، ګیډی.
– ګوړ، ورخ، لښتی، جوغړ.
– نايي، پښ، کخی، چڼی، پاده وان، پاده.
– خوسکی، ډډی، خوسی، غړوندی.
– نیالۍ، بړستن، چوټې، خېله.
– خنې، پیزه، څڼې، ښنګرې.
– میر، وریځ، سیرې.
– غنې، درې، لکړه، پسخه، سرچین.
– بدلې، غوچې، سپيره.
– اورلړونی، مشرانه، ځاله، تبخی، واښکی،کونډه، سوړن،ډوزی، ډوزن، دوړې، شړکنده.
او داسې نور