بې له تا نه به زه څه وم؟
که راغلې راته نه وای، بې له تا نه به زه څه وم
زه به څه وم؟ په ځنګله کې به یو زړه، په خوب ویده وای
د ساعت پر مخ ولاړه یوه ستنه
بې له تا نه به زه څه وم؟ زه به هسې یو تش زوږ وم.
د انسان د ژوند خبرې ما له تا نه دي زده کړې
زه نړۍ ته نور د تا له سترګو ګورم،
ما هر څه له تا زده کړي: له چینې نه اوبه څرنګه څښل کېږي
لاروی چې پر لار ځي سندرې وایي، پسې څنګه تکرارېږي
ما هر څه له تا زده کړي، ان د زړه تر رېږدېدلو
څه چې یمه، ما هر څه له تا زده کړي
چې غرمه کې رڼا ورځ وي او اسمان هم شين کېدای شي
چې ښادي د دوکانونو څراغ نه دی
د دې عصر په دوزخ کې تا له لاسه ونیولم
دې دوزخ کې چې انسان ته دوه په دوه اوسېدل نه زده
د نېکمرغه عاشق غوندې، تا له لاسه و نیولم.
له ښادۍ نه چې غږېږي، د هغوی سترګو کې غم وي
بل څه نه دي، بس د مړې هیلې سلګۍ ده
ربابي لاس کې شلېدلی تار نیولی!
خو بیا هم زه درته وایم، ښادي شته ده
له خوبونو نه د باندې او له ورېځو نه راښکته!
ځمکې، ځمکې راشه ګوره، د ښادۍ ورک ساحلونه