ترهېدلې ساگانې
واندونو مې
وزرې وسپړلې
گوندې د یو درانه توپان پر اوږو
الوت ته ځان جوړوي
پرېږدئ!
چې والوزي
پرېږدئ!
چې تشیال ته ولاړ شي،
ګوندې هلته،
زما د پېړېو د بېوسېو چېغې او فریادونه یوسي
گوندې په کهکشان کې نور مخلوق وي
هغوي ته به ووايي
پر ما (انسان) باور مه کوئ،
موږ له هغوي را تښتېدلي یو.
سیدمنتظرشاه هاشمي
کابل
۲۰ غويي ۱۴۰۰
هیله
د گلوږمو خوږو بوییونو
په تمه
اغزېو ته ورغاړېوتم
کلونه وشول
چې له تنې مې
د وینو وږم ځي!
سیدمنتظرشاه هاشمي