جمعه, مارچ 29, 2024
Homeادبشعر۱۳ – د فدا محمد نظري څو شعرونه

۱۳ – د فدا محمد نظري څو شعرونه

زما بلورين جام

له يوې،

         کلکې،

                 زيږې،

                       بېرحمې،

                               تيږې نه و نښتې،

ټوټه ټوټه شو،

او سپينې وړې،

                        ټوټې يې،

د زيږې،

             ځمکې پر مخ،

                              تاش په تاش شوې،

  • o

ټوټه ټوټه شو،

                   زما،

                        بلورين جام.

***

زنداني ايمان

دلته،

– په موږ کې –

       ايمانونه،

                 زنداني دي،

دلته،

– د اوږده سکوت په ځنځير –

ږغونه،

          بندي دي،

دلته،

د وېرې جذام،

زموږ،

         د هډوکو،

                          بند بند،

                                      خوري،

  • o

راشئ!

چې دا کلا،

                ماته  کړو،

دا سکوت،

           ډېر ستونزمن دی.

***

سپينه خوله

کله چې،

چې د انار خوږې دانې يې،

                               په سپينه خوله کې،

                                                            ور اوبوم،

لاسونه مې،

               د برګ،

 زړه د سپېدار په څېر،

                                             ر پېږي.

***

ستا سترګې

کله چې ستا سترګې،

زما سترګو ته،

                      څه  وايي،

د هر توري ږغ،

                 ځانته عجيبه،

                                    آرامتيا ښيي،

د هرې کليمې مانا،

        او

پيغام مې،

په زړه کې اور،

 په قلم کې شور اچوي.

                         ښه  شو

                              چې رانه غلې

ښه شو چې رانه غلې !

ټوله شپه،

د راکټونو ډزې،

                    د ټوپکو آوازونه،

د کلي هوا بوی ناکه کړې وه،

له هرې خوا:

د زخميانو زګېروي،

                       د ماشومانو چغې،

له قيامت نه واټن،

                   يوازې يوه لوېشت کړې وه،

خو بيا هم زه،

               سترګې په لار وم،

  • o

د خپلې ناتمامې ټولګې،

                                   شعرونه مې،

( هغه شعرونه چې ته،

او يوازې ته يې قهرمان يې)

يو په يو،

               تاته ډالۍ کول.

***

ګل هم

اغزی ښکاريدی

ريښو ته يې،

               باران نه ر سېدي،

د ويالې،

           په غاړه هم نه و شين،

شاوخوا،

           د دښت وچ اغزي،

                               پرې را چاپېر وو،

–  ګل هم اغزی،

                         ښکاريدی –

  • o

که اوبه،

          ور رسېدلای،

که د ويالې،

             په غاړه شين وای،

ګل به ګل وای،

                     سور ګل!

***

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisment -

ادب