ښاغلی اسدالله علمي صیب د ځوابي لیکنې څخه مو یوه نړۍ مننه. صرف دومره یادونه کوم، که ټول ملګري ستا په څېر علمي او تعصب پرته چلند وکړي نو لرې نه ده چې ډیر پرمختګ به وکړو. ستاسو په دې ځواب له زړه نه ډیر خوښ شوم.
د لیکدود په مسئله د یوې نوې لیکنې سره زر راځم ان شاء الله.

دا مي په دې د ښاغلي خالد خان ورور جواب ورکئ، چي زړه مي درد کوي، چي د مور په غېږ کي د زده کړي ژبي حق مي را څخه اخلي او را غندي ئې!
دغه کرښې مې له پورته ليکنې راواخيستې، له بده مرغه بايد ياده شي، چې د مور د غېږ ژبه او د مملکت د ادارې معياري ژبه توپير کوي، ځکه موږ يو ثابت ليکدود ته اړتيا لرو، د وينګ په برخه کې ستونزه نه شته، هر څوک يې چې په هر ډول وايي همغسې دې يې وايي، مګر د ژبې ليکدو د ژبې موډرن يآ عصري اړخ دی، چې ټولنې پرې جوړېږي، مګر نه سيمې! نو له سيمو راووخی او د افغانستان په کچه فکر وکړی، ځکه اوسمهال يې ټول ملک درته لاندې کړی او تاسو ليآ هم په سيمه ييز ذهنيت کې ښکېل ياست، ښه ويل شوي: نيم پټي يې درنه وخوړ او تاسو يې ليا هم مږه بولی!
پښتنو ته دې خدای هدايت وکړي!!! چې د خپل ټولنې په جوړولو کې پياوړي شي، پرته له هغې به د سيمې هر شغال ورته په دو دو کېږي، چې علت همدغه د وېشنې ينې (موږ ويونکي او موژ ويونګو) ذهنيت دی! او پښتون ته به څوک پشتون وايي او بل ورته پختون وايي او ليکي به يې هم په همدا ډول، چې د يوې ويالې دری لښتي يې ترې جوړ کړل او د ونې يوه سټه يې په دريو څانګو ووېشله، ځکه د مور په غېږ او پيیو کې يې خپله سيمه ييزه لهجه په ليکبڼه کې هم زده کړې ده!
ستاسو د بري په تمه
ډاکټر لمر

ډاکټر صاحب سلامونه!
زه هم ستاسي سره موافق يم. موږ رشتيا هم بايد د افغانستان په سطحه فکر وکړو او په وينګ کي چي څوک هر څنګه وايي موږ ئې نه راګرځوو. خو په دې خبره کي هم بايد يو څه فکر وکړو، چي دا معياري ليکدود څنګه رامنځ ته کړو چي ليکنګ په وکړو او د ژبي دغه عصري يا موډرن اړخ ته پرې ورسېږو. دغه هغه خبره ده چي دا سړى ئې دردولى دئ او تاسي ئې هغه نوري خبري نه دي را اخيستي يوې خبري ته مو ئې ګوته نيولې ده. دې سړي بدي خبري نه دي کړي زما په فکر !؟

ښاغلی علمي صاحب! سلامونه او احترامات قبول کړئ.خداي دي خیر درکړي چي زما کار مو راته اسانه کړ. په هغه ورځ چي مي دښاغلي خالد صاحب مقاله ولووستل نو مي زړه راته وویل چي راسه یو جوابیه مقاله ولیکه مګر بیا مي ویل چي تر اوسه ځیني پښتانه استاد هوتک او ډاکټر صاحب پالوال نه مني نو که زه داکار ته زړه ښه کړم، خبره به بیخې ډنډوره سي. ستاسو لیکنه مي ولووستل اوښه منطقې جوابیه لیکنه مو کړې وه. خدای تعالی دي ټول پښتانه دحوصلې خاوندان کړي. امین. ښاغلي وردګ صاحب لیکلي دي چي: (د لیکدود په مسئله د یوې نوې لیکنې سره زر راځم ان شاء الله) زه ورڅخه غوښتنه کوم چي که ددغسي لیکني سره راځې لکه مخکي چي دي کړې وه، او علمي صاحب دي جواب اوزه دي تبصرې ته مجبوره کړم، نو مه راځه. بلکي داسي لیکنه راته وکړه چي زموږ په پوهه کښي زیاتوالی راولي او یو نوی شی درڅخه زده کړو. ښاغلي لمر صاحب لیکلي دي:( چې د مور د غېږ ژبه او د مملکت د ادارې معياري ژبه توپير کوي، ځکه موږ يو ثابت ليکدود ته اړتيا لرو، د وينګ په برخه کې ستونزه نه شته، هر څوک يې چې په هر ډول وايي همغسې دې يې وايي،) ښاغلی لمر صاحب! دمملکت د ادارې ژبه دمور دژبي پراساس جوړیږي. زموږ مندي (چوک، تذکره، کامیابي…) پېژني مګر دولت په (څلور لاري، پېژند پاڼه، او لاس ته راوړنه) باندي واړول او په لوی لاس ئې دغه دپيړیوراهیسي مروج لغاتونه له منځه یووړل. ایرانیان دمملکت دادارې په ژبه پسي ولاړل او هغه ولسي ژبه چي پنځوس کاله مخکي ئې درلودل، اوس ئې نه لري. دثابت لیکدود ترمخه موږ ثابت ذهنیت ته اړتیا لرو ځکه چي ځیني خلګ په سمه پښتو پوهیږي خو دسمت په خاطر ئې غلطه لیکي. په ټول وجدان او تجربه حقیقت درته وایم چي که په کابل کښي ځیني دولتي پښتانه مامورین که د (شو) پرځای (سو) وویني نو فشار ئې پورته سي، هلته دسین څخه شین درجوړ کړي او یا دي عریضه در رد کړي. زه چي په دفتر کښي مکتوب لیکم او د (شو) پرځای (سو) کاروم نو همکاران مي راته وایي چي ته متعصبه ئې. دغه خبري مي دلته ځکه تکرار کړلې چي دځینو خلګو ذهنیتونه دیوې خاصي سیمي چي علمي صاحب ئې یادونه کړې، په اړه منفي دي، نو لیکدود ترهغه مهاله نه سي جوړېدای چي ذهنیتونه نه وي جوړ سوي. دپښتو دلیکلو پرمهال دخپل وجدان سره یوه صادقانه پرېکړه ترډېره ځایه ستونزه حلولای سي.