دوه اونۍ مخکې یې له ناروغي خبره شوم. په ورځ کې به مې څو ځلي پلار پوښت تازه حال یې لرې؟ کله به یې حال ښه و کله به نه و خو حتا یوه شېبه مې هم په دې فکر نه شوی کولی چې نه به وي. وړمه ورځ پلار په تېلفون کې ویل:«نصیر جان ته ووایاست چې نوی ناول دې خلکو ډېر خوښ کړی. د روغتون خلقتنګي ته ځان مه سپاره. په ذهن کې دې نوی ناول پیل کړه….»
موږ له ده ناولونه غوښتل خو څه خبر و چې د ده ژوند لنډه کیسه وه…
په لیکوالي کې څرنګه چې استعداد نه پټېږي همهاغسې نیت هم نه پټېږي. هغه لیکوال چې یوازې د ځان ثابتولو غم ورسره وي او هغه لیکوال چې په زړه کې یې له مخاطب سره همدردي وي، د دغو دواړو د کار په عمومي اغېزه کې ډېر فرق وي.
احمدي صاحب له محدودو پښتو کیسه لیکوالو و چې دا یې و نه ویل چې په دې ژبه کې نو کله څوک کتاب لولي؟ ټولنه کله هنري ذوق لري؟ چاته به یې لیکم ؟ … بلکې د خپلو لوستونکو له نبضه اګاه و او داسې داستانونه یې ولیکل چې په همدغه خواره ژبه کې هم بیا بیا چاپ شول. د ده (بغدادي پیر) ښايي یوازینی معاصر پښتو داستاني اثر وي چې له سیاسي ادبي بحثونو رانیولې تر اجتماعي بانډارونو د ټولو د بحث موضوع شوه.
په داسې ماحول کې چې ډېر لوستي کسان یې هم له مطالعې تښتي، د ده اثارو ډېر خلک په مطالعه راوستل. فکر نه کوم د بل هیڅ پښتو کیسه لیکوال کرکټرونه دې د عامو خلکو په ذهن او زړه کې دومره حضور ولري لکه د دوی. ده د داستان لوستلو د فرهنګ په ترویج کې کمساری رول ولوباوه.
لکه ډېر افغانان دی هم د کلي بچی و خو لکه د ډېرو افغانانو ده په پټو سترګو ژوند و نه کړ، خپل محیط ته یې په انتقادي نظر وکتل او په خپلو اثارو کې یې بیا بیا خلکو ته وویل چې په دا کومه لار موږ روان یوو دا د ژوند لار نه ده ،غور پرې وکړئ. احمدي صاحب په خپلو داستانونو کې نه یوازې د وطن اقتصادي خواري انځور کړه بلکې نوی نسل یې د خوار کلتور له بلا هم خبر کړ. دی چې څومره د دې وطن له بدمرغه دودونو بېزاره و همغومره د دې کار له اهمیته خبر و چې نوی نسل مو په ځان باور او روحیې ته ضروروت لري او د وطن د څو لویو شخصیتونو د ژوند کیسې یې په خپل انځورېز روان نثر کې راته وکړې. (ابوریحان بیروني،موسی شفیق، میوندوال، باچا خان، کاتب هزاره.. ).
له پرون شپې راهیسي کوښښ کوم چې پر ده نه، د ده پر کتابونو فکر وکړم او ځان په دې تسلي کړم چې لیکوالان تل ژوندي وي…خو داسې ګڼم چې حواس مې ویده دي. هېڅ نه پوهېژم څه ډول یې حق ادا کړم. یوازې پوهېژم چې له تقدیره ګیله لرم. یوازې پوهېژم چې د ده ژوند د دې لایق نه و چې لنډه کیسه دې وي.