پر یوه لنډۍ لنډکۍ تبصره:

(( ما د کوچي له عمره ځار کړي

د سبايی اور يې بلیږي دوی ترې ځينه ))

پورتنۍ لنډۍ د ځایي او ښار میشتو پښتنو تر منځ زیاته خوله په خوله کیږي. پشتو ژبي او پاړسیوان هرمندان یې هم د خپلو سندرو په کمپوزونو کې ور ګډوي، پیسې هم ور باندي ګټي. ماته د کوچي د ژوند په باب تجاهل ښکاري. خوار او په ژوند پوري پکو در په در خاوري په سر کوچيان ورته خوشحاله وي!

په ګردو ښاریانو او ځایوالو کې هیڅ د بسیا ژوند وګړی، لوړ رتبه مامور او د سرمايي خاوند افغان د یوې ورځي لپاره هم ودې ته نه حاضریږي چې د کوچیانو د ژوند کړاو و زغمي او ورته ټینګ شي.
په اوسني افغانستان کې د کوچیانو و بېوزله او له غربته ډک ژوند ته په کتو پورتنۍ لنډۍ د لاندي متل سره په سمون کې اټکل کیدای شي:

پر پک چې ریشخند وهي نو ورته وایه څنېوره

نو «کوچي» نه تنها چې په اوسني افغانستان کې ژوند نه لري، څړ ځای نه لري، مسجد و مکتب نه لري، کلینیک نه لري حتی هدیره هم نه لری. په اصطلاح د « پښتانه په حاکمیت
کې » په شېله کې پیدا کیږي او په شېله کې ساه ورکوي.

نه یې څوک په ډوَل ژوند غواړي او نه یې هم تر عمر ځاریږي.
دا لنډۍ د اوسنۍ زماني په غیږ کې پردۍ ده،واقعي نه ده او د کوچي د ژوند سره سمون نه لري