د ورځې له بیروباره تشې شوې لارې، تړلي دوکانونه، شپه، د څراغونو رڼا او د کتار ونو سیورې ته لږه تیاره بې خوبه انسان حساسوي.
د ۲۰۰۴ کال یوه شپه چې تورې وریځې هم راټیټې شوې وې زه هرڅه ته ځیر کړی وم. له کوره د کار په لور پلی روان وم. درې نیمې بجې مې کار پیلیده او پکار و چې لږ تر لږه یو نیم ساعت مخکې دفتر ته رسیدلی وای.
د وینورادسکا پر سړک یو نیم موټر تیریده او لرې لرې به یو نیم لاروی هم راښکاره شو. یو ناڅاپه مې څنګ ته د ژړا غږشو. یو ښځه وه لاسونه یې مخ ته نیولي وو.
پرته له دې چې فکر وکړم ومې پوښتله:
– تاسو ښه یاست؟
سر یې وخوځاوه. ورته ومې ویل:
– مرسته مو پکار ده؟
– نه
زه لږ ګړندی شوم د دې سلګۍ لوړې شوې، راپسې روانه وه. ورته تم شوم. دې راته وویل:
– زه ښوونکې یم
– ستونزه څه ده؟
لاسونه یې پرانیستل:
– ډسکو ته تللې وم، څښلي مې و، هرڅه یې له ما وړي دي، پیسې، د بانک کارتونه …
غږ یې غریو نیولی شو. اوس چیرته ځې؟
– کورته روانه یم
– چیرته دی؟
له پراګه یو پنځلس کیلومتره لرې اوسم
– د بس پیسې درسره شته؟
سر یې وخوځاوه. ما ورته وویل:
– زه به د بس پیسې درکړم
– زه تا نه پیژنم ولې پیسې راکوې
– د ثواب لپاره
– زه په ثواب باور نه لرم
ما یو څه میده پیسې د دې په پرانیستي موټ کې کیښودې او د دفتر لور ته وګرځیدم. د دفتر له وره سره مې شاته وکتل. دا د څراغ رڼا ته ځای پرځای ولاړه وه زما لور ته یې کتل او لاس یې هم همداسې غځیدلی پاتې و.