په هغه شپه چې یې څنګه د ګاونډي له کوره د ښوروا راغلې کاسه تشه کړه؛ سهار وختي په منډه هدیرې ته لاړه. د کوچني قبر سر ته کیناسته، یو دم پرې را کږه شوه. یوه سینه یې ژر ژر خالي کړه، بله یې خالي کړه. د قبر خاورې په شیدو کې لمدې شوې. په بند بند غږ یې وویل: وڅښه، وڅښه، ښه ځان موړ کړه.
زویه!
وږی رانه لاړې.
بلا دې واخلم زویه، په هغه ورځو کې ستا د وږې مور په سینو کې یو څاڅکی شیدې هم نه وې.
کیسه ګۍ
نعمان دوست، د چنګاښ ۳مه، ۱۳۹۸