ارمان او میني مې نن له ښوونځي څخه د دوبي د رخصتیو ړومبۍ اونۍ پيل کړه. څاښت و، د باندي د لرګيو پر چوتره پښتو کتابونو بوخت کړي ول. ورغلم، هماغلته مې زیړې لمر ته ور سره ډډه ووهله.
د یوه کتاب پاڼې مې تر له واړولي، لوستلو ته مې ځان جوړ کړ. نه پوهیږم څرنګه مې پر حویلۍ برسیره د شنکې اسمان په نس کې له وریځو جوړي یوې ښکلې منظرې ته ور پام سو. يو څه یې را په یاد کړل، خوښه مې سوه، په مبایل مې عکس واخیست.
د هلک و نجلۍ مې ور پام کړل، ومې پوښتل، شکل یې څه شي ته ورته درته ښکاري؟
لورکۍ مې سم د واره را غږ کړل:
— لکه دانګریزي وې (V) هو، کټ مټ همداسي.
ارمان په یوه اوږده چوکۍ غځيدلی و، پښې یې سره را ټولي کړې، را غبرګه یې کړه:
— ماته خو لکه وای (Y) داسي ښکاري.
خور و ورور پر خپله خبره ټينګ سول، ور پسې یې مخ ماته را واړاو. په یوه غږ یي وویل:
— ابا جانه؛ ته څه په کې وایې؟
ورته ومسکیدم ومې ویل:
— دواړه سم وایاست، خو په لومړي نظر ماته داسي و ایسېده لکه
دلرګي اچه، په کوچنوالي به مې د لینده (غولکې) لپاره کاروله.
دواړو کټ کټ وخندل، ویې پوښتلم:
— اچه څه شی ده؟
د چوترې بلي خواته د مڼې د وني تر نورو یوه لوړ خاښ ته مې چپ لاس ونیو، د یوې څانګي، دوه خاښې ته مې د اشارې ګوته سیخه کړه.
دوی دواړه دقېق وني ته ځير سول، سره و مسیدل. ګومان کوم په خبره مې سم ونه پوهیدل..
پورته مې لمر ته وکتل، سترګي مې وبرېښېدې، بې واکه پټي سوې، حافظې مې د کوچنوالي په لینده پسې لالهاند کړم، تصویرونو او ورسره تړلیو خاطرو یې ور کښ کړم. په یوه څرک هان د خپل کلي کور و باغچو او د کاریزونو له رڼو اوبو ډکو لښتیو ته څيرمه د چنارانو و نهالخانو ته و رسیدم..
چې را و ګرځيدم سترګي مې روڼې کړې دوی نه وو، کتابونه یې خلاص لمرته پراته وو، ، خو غږ یې اورېدل کېده. کیڼ لوري ته مې مخ واړاو ومې لیدل، دواړه د مڼې وني ته ختلي ول.
پورته مخامخ مې د اسمان لمن و څارله، د ووړي نري شمال هاغه له وریځو جوړ ښکلی انځور تری تم کړی و…
ستوکهلم
کال 2019، د جون 17 مه