پنجشنبه, دسمبر 12, 2024
Homeادبیوه مې راوړله شل مې بایلې/ قاسم خان مندوخېل

یوه مې راوړله شل مې بایلې/ قاسم خان مندوخېل

دا د هغې ویررژنې ترورکۍ غږ وو چې ښکلې پښتونخوا د شوکدر مټه مغول خېلو کوچي بابا کې د خپلې کورنۍ د اتلس تنه ترور شویو مړیو تر سر ناسته په چیغو چیغو یې سوتونه کول. د دغه کلي د یوې کورنۍ ګڼ غړي پېښور ته د واده بلنې لپاره تللي ول چې په کیسه خوانۍ بازار کې د وحشي ترهګرو په بریدونو کې لاهو شول. او شا ته یې د غمژن داستان کیسه پرېښودله.

پښتنو  هغه د رحمت شاه سایل د شعر په څېر که د خپلې خاورې وجود په جوارۍ کې بایللی نو د ترهګرۍ په جوارۍ کې یې سرونه رېبل کېږي.

دا وګړی په وجود څومره غني دی
خو په برخه جوارګر دی تاواني دی
تار تار پروت دی چا راټول نه کړو سایله
د پښتون وطن ګرېوان د لېوني دی

پښتون وطن لکه د رخت یوه زړه څیره (ټوکر، ځړوکی)  چې هر لوري ته یې د پلو ولونه په نیولو رېښه رېښه کېږي. د وجود کاسه یې ماته شوې، ځکه خو یې ولسونه د اجتماعي دړد احساسولو له کېفیته وتلي دي.

پښتانه متل کوي:

وزې (بیزې) چې پمنې شي سره مینې شي، خو پښتانه چې څومره ځپل کېږي هومره د دغه ناورین پر وړاندې د سنجولي فکر له چوکاټه وځي، چې ولې وهل کېږم، څله کړول کېږم. ولې کندو ته غورځول کېږم. ولې مې وینه ارزانه شوې ده. ولې د جومات ملا د جمعې په خطبه کې د دغه وحشي کړنو پر ضد غږ نه پورته کوي. ولې د شوکدر مټه مغول خېلو کوچي بابا د ترورجانې او ادې جانې غوندې د لسګونه زره مېندو سوتونه او چیغې نه اورېدل کېږي.

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisment -

ادب