هوا لنده ده،

د ځنګله له پاڼو څاڅکي څاڅي

او د زلمي کوچي په زړه کې اندېښنې بهیږي

لږ مزل نور پاتې دی،

ژوره ( کورمه )

                             د خورو لړو ترمنځ ښکاریږي.

کوچی په (لښته) پسې ډېر خپه دی.

***

لښته همزولو سره ناسته ده چمبه غږوي

په زړه یې خړې لړې غم وروي

لالا ! ټوپک اوګردنۍ دې ورک شه

چې د دتربرو بدي دې کورته راوړه

د لښتې مېنه په بدۍ سپېره شوه

(بدۍ) کې کورمې ته را ورکه لښته

اوس د ( کوچي) جانان بېلتون ته ژاړي .

***

ماښام راخور شو، لا کوچی روان دی

ژوره کورمه لویه

دلته او هلته څراغونه بل دي .

کوچی حیران دی ، چې شپه چېرته وکړي؟

لښته به چېرته وي او څه به کوي؟

په بدۍ ورک پلار به یې چېرې وي پناه اخیستې.

کوچی روان دی له پوښتنو سره

کوچی پرستړو اوږو وړي د ا ندېښنو پنډونه .

***

لښته چمبه غږوي، غاړې باسي

نن دنکریزوشپه ده

یوه خورلڼه له دې کلي نه ځي

لښته سندرې وايي :

(( له تورو غرونو پناه یاره

ستابه په یاد یم که به هېره یم مینه

کډې مې تورو غروته ولاړې

راپسې ژاړي، ستا دکلي چنارونه …))

لښته لګیا ده او سندرې وايي،

کوچی حیران چې شپه به چېرته کوي؟

هلته نکریزو کې ډېوې بلې دي

دلښتې رغوی سپین دی

دلښتې رغوی   دجانان دلاس تودوخه غواړي.

کوچي وطن ته لار په نښه کړله :

که نیمه شپه لښته راوتښوي

تر یوې ونې لاندې ، د یوې ګارې شاته

داسې ځای شته چې دوه مینو ته پناه ورکړي؟

خو، خدایزده لښته به د کورمې په کوم کلي کې وي؟

چا نه پوښتنه وکړي

دیوې ورکې مساپرې پېغلې؟

شپه را روانه ده، باران اوري

دکلي منځ کې څراغونه سترګکونه وهي.

او مساپر ، چېرته له لرې د واده زوږ اوري.

مساپر مسک شو، لږ یې دمه وشوه :

((د ولس واده دی، مساپرو ته ډوډۍ ورکوي،

شپه به جومات ته یوسم.))

په لوی انګړکې رڼاګانې ښوري

دنغري دود او د ښځمنو اواز

کوچي ګامونه تېز کړل.

اوس د چمبې اواز له ورایه اوري.

کوچی خوله شو، په باران کې خوله

پر زړه یې تېره بېره څړیکه شوله .

لږ سانیولی شو، او ولړزېده.

دلښتې خوږ اواز یې وپېژانده :

(( نری باران دی پاس پرلوړو یې وروینه

ژورې کورمې ته نصیب راوړې یمه

جانانه ! لاس راکړه چې دواړه سره ځونه ،

وه جانانه ! لاس راکړه چې دواړه سره ځونه … )

۱۳۹۴   سرطان   لسمه