په ژوند کې مو یو ځل لیدلي کسان کله دستي له ذهنه وځي کله لږ پکې پاتیږي، خو یو نیم وخت کیسه داسې نه وي.

 نوې ځواني وه، له کابله کندز ته تلم. بس په سالنګ کې تم شو. د رستورانت مخې ته کتار چوکۍ وې، پر یوه چوکۍ یوه نجلۍ ناسته وه، ما د بس له شیشې ورته کتل، دې نجلۍ زما خواته کتل. موټروان بس روان کړ، پوه نه شوم چې څه ته دریدلی و او څرنګه داسې ژر رهي شو. په نوره لاره کې مې له همدې تصویره پوښتنې کولې:

 ولې یې ماته کتل؟

څوک وه؟

څه یې غوښتل؟

څه یې ویل؟

داسې ډیرې بیځوابه پوښتنې وې چې د کندز د یوې اونۍ د سفر په ترڅ کې مې هیرې شوې، خو وروسته چې به مې کله ناکله په تلویزیون کې څوک لیدل، یا به مې په لارو کوڅو کې چاته پام کیدل له هاغې څیرې سره به مې پرتله کول. کلونه تیریدل، تیرې صحنې لکه وریځې، وریدې، تتیدې، تلې، راتلې، ورکیدې…

داسې وخت هم راغی چې هڅه مې کوله هغه څیره سترګو ته ودروم، نه دریده، خو هاغه چوبي چوکۍ، څوک پکې ناست، سالنګ، د غره له ډبرو جوړ رستورانت او مخې ته یې یوه باران وهلې زرغونه ونه زما نه هیریده.

زمان داسې دی لکه تخته پاک تیرې صحنې پاکوي او ځینې دوړې پر توره تخته پریږدي.

اوس تقدیر اورپا ته راپه مخه کړی یم، له پراګه نورنبرګ ته په بس کې روان یم. د پلزن په ښار کې بس ودرید. پوه نه شوم چې ولې دریدلی. کښته په تمځي کې یوه زړه ښځه ناسته ده، سپین ویښته یې داسې سپین دي لکه د کندز پخته، دا راته ګوري، زه هم ورګورم، همهاغه د سالنګ نجلۍ چې له ذهن نه مې وتلې ده همهغه نه ده؟!

ومې خندل، دې هم وخندل. بس روان شو. لاس مې پورته کړ دې هم راته پورته کړ.

کاشکي مې هاغه د سالنګ له والې سره همداسې خدای پامانی کړې وای.

 بس تیز شو، ونې یو په بل پسې تیریدې، هره ونه یو تصویر خو داسې تصویر چې په ذهن کې نه پاتیده په ژوند کې اکثر خلک همداسې دي، تیریږي، ځي یو نیم ښایي پاتې شي بیا ممکن د هغه دوړه هم له تورې تختې ودوړیږي.

سر مې پر شیشه کیښود، سترګې مې پټې ونیولې، چې یو وخت مې رڼې کړې، ماښام و، باران وریده، دانې یې پر همدې شیشې چې زه یې څنګ ته ناست وم ښوییدې، لاندې تلې.

پای