د انسان پیژندنه یوازې د دین له لارې نه، بلکې د دین، اقتصاد، سیاست او ټولنې په ګډ چوکاټ کې رامنځته کېږي. دا لیدلوری د معاصرو فیلسوفانو او مفکرینو، په ځانګړي ډول د Hannah Arendt او Amartya Sen له نظریاتو څخه الهام اخلي، چې انسان د څو اړخیزو ټولنیزو، اقتصادي، سیاسي او معنوي اړیکو له لارې پېژندل کېږي.

دین د انسان معنوي اړخ ته ژورتیا ورکوي، اخلاقي چوکاټ برابروي او د عبادت، سپېڅلتیا او انساني همدردۍ احساس پیاوړی کوي.

اقتصاد د ژوند عملي اړخ دی، چې د انسان اړتیاوې پوره کوي او د پرمختګ بنسټ جوړوي. که اقتصادي ستونزې وي، انسان له کړاوونو سره مخ کېږي.

په سیاست کې ګډون، یا د سیاسي چاپیریال اغېز، د انسان ازادي، تصمیم نیونه او د مسؤلیت احساس ټاکي. سیاست هغه فضا ده چې انسان د عدالت، واک او همغږۍ پر لور رهبري کوي.

انسان فطرتاً ټولنیز موجود دی؛ هېڅوک نه شي کولای له ټولنې بېل پاتې شي. ټولنه د فکر، عمل، ارزښتونو او پېژندګلوۍ ډګر دی. که څوک له ټولنې ګوښه شي، نو د ځان پېژندنه یې هم له خطر سره مخ کېږي.

انسان یو څو بُعدي موجود دی. که موږ د هغه پېژندنه یوازې د دین له نظره وڅېړو، نو نور اړخونه ترې پاتې کېږي. د دین، اقتصاد، سیاست او ټولنې ترمنځ اړیکه داسې محيط جوړوي چې پکې هویت معنا پیدا کوي، او انسان د انسانیت له خوږو برخمن کېږي.