وچ سیند
شپې کافرې، مسلمانه سپوږمۍ،
مړه کړه
د سپوږمۍ د چېنو رګ، رګ یې،
ځبيښلي
ټولو سیورو پر سپوږمۍ یرغل ور وړي
ستوري ټول ټپې، ټپي دی
د زګیرویو ږغ یې چاته نه رسیږې
د تیارو بلا یې وینې دي چیښلې
تیره توره د چوپتیا لاس کي ولاړه
د اسمان دخندا مراندې یې پرې کړی
کاڼي وسوه کاڼي سوزي
اوبه رانغلې د سیند انتظار سوزي
د سبا د طلایې اسانو پښې دی،
بند پر بند باندې راماتی
د ژړ لمر زرین لاسونه وکړکۍ ته،
نه رسیږې
د کروړو ګڼ ځنګل دی
د کړکۍ غیږ کي شین شوی
وړانګې نه راځي، پر ځان باندې
بیږیږې
دروازو باندې موښتي دی لاسونه
د رڼا ښار ته خلاص نه شول ټوله ورونه
د ځنځیر تر کړۍ څاڅي
څاڅکي، څاڅکي
د رڼا د څوسوالګرو، وینې، وینې
کتاب پړمخې پر مځکه باندې،
پروت دی
د تیارو درد یې د زړه سردې نیولی
د لفظونو اروا سوزې نینې کیږې
الیکین پخپل قفس کي دی مړ شوی
د نجلۍ لاس ورڼا نه رسیږي
کاڼي وسوه کاڼي سوزي
اوبه را نغلې د سیند انتظار سوزي
وخت ولاړ دی، وخت ولاړ دی
د کوټو په دیوالونو باندې ځوړند ساعتونه
په پیړیو شاته تللی
ښار کي ګرمه اوازه ده
چې (نیل) * بیا توپاني شوی
پیغلي نجوني باج کي غواړي
زلمیان ټوله په اوبو کي د ژوندون په هڅو ،
ډوب شوه
په دښتونو کښې د وینو سره غمي
راټوکیدلې
کاڼي وسوه، کاڼي سوزی
اوبه را نغلې د سیند انتظار سوزی
د تاک لپو کښې دعاوې،
وچي شوې
د انګورو شونډې ترک، ترک
چاودیدلې
د انارو زړونه وینې، وینې ژاړې
ګریوانونه یې چا ک ، چا ک
په وېنو وللې
پاڼې ژاړې، د ګلونو ډنډر ژاړې
منی راغلې،
ونې ټوله ژړۍ تبو* دي نیولې
کاڼي وسوه کاڼي سوزي
اوبه رانغلې د سیند انتظار سوزي
وچې چیغې وهي غاړې
د ریګونو اروا سوزي
زاڼې ټولې ستړي، ستړي
د سفر تکل یې وسو
د سفر یقین یې سوزي
د الوت وزر یې وسوله سوږېږې
چيرې ولاړې شي؟ همد غه یې وطن دی
چیرې ولاړي شي؟
همدغه یې وطن دی
۲۰۲۲ / ۱۰ / ۲۳
غزل
نور تلوسه ستا د دیدار نه وه
کو څه وه بنده بله لار نه وه
د ستورو کاڼي مې مینځل بڼوکي
ګریوان ته لار نه کیده چار نه وه
تر دغه ځایه پر اغزو راغلمه
د ګل وږمه زما دپار نه وه
په رخسارونو کي سر خې د سپید و
ستا دسبا د انتظار نه وه
د یو چا روح و لا لهانده تن کي
د چا دردونه په شمار نه وه
رڼا د حسن یې تیارو نیولې
(پر وین) د شپو وه د سهار نه وه
۲۰۲۲ / ۱۰ / ۱۵