نوشته: غوث جانباز

طوریکه قبلا در یکی از نوشته هایم یاد آوری نموده بودم، طالبان و حکومت ایالات متحده امریکا در حال تدوین یک “معامله سیاسی – امنیتی تازه” می باشند. (معامله اول بین طرفین به تاریخ ۲۹ فبروری ۲۰۲۰ در دوحه صورت گرفت)

اخیرا در دوحه، پایتخت دولت شاهی قطر ملاقات مرموزی میان “دیوید کوئین” معاون اداره سی. آی. ای.، تام ویست نماینده خاص وزارت خارجه ایالات متحده امریکا برای افغانستان با عبدالحق وثیق، رئیس استخبارات گروه طالبان صورت گرفت. در خور تامل است که این ملاقات سری بوده، و تا اکنون رسما برگزاری آن تائید نشده است.
یکی از روایت ها در خصوص محتوای این ملاقات حاکیست که جانب امریکا در ملاقات به نماینده طالبان هشدار داده که در صورت استمرار تعامل با القاعده و دوام نقض مندرجات موافقتنامه دوحه، پروسه از بین بردن سران طالبان توسط حملات درون ادامه خواهد یافت. از جانب دیگر نشر این خبر می تواند روایت بیش نباشد که برای تحریف اذهان قصدا منتشر شده تا اهداف و آجندای اصلی پشت پرده باقی بمانند.

در واقعیت برگزاری این ملاقات، خودش می تواند حادثه مهمی تلقی گردد. ملاقات یک بار دیگر برملا ساخت که واشنگتن و طالبان دشمن یک دیگر نبوده، بلکه همکار اند و در صورت لزوم مذاکره می نمایند، آنهم نه در حد آمرین کدام اداره عادی، بلکه در سطح مسوولین ادارات استخباراتی… این مورد حداقل می رساند که میان سی.

آی. آی. و استخبارات طالبان چینل ارتباط برای تامین سایر مناسبات، به شمول تحکیم روابط سیاسی و ستراتیژیک وجود دارد‌.

در این میان، منابع قابل اطمینان، تاکید می نمایند که هیاتی از منسوبین س. آی. ای. قبل از سفر وثیق به دوحه، به کابل آمده و در هوتل ” سیرینا- کابل” جهات تخنیکی و چگونگی سفر بعدی هیات طالبان را به دوحه با عده ای از مسوولین طالبان ارزیابی و بررسی نموده بود.

در حال حاضر، به تاسی از فیصله شورای امنیت سازمان ملل متحد مسوولین طراز اول طالبان (و پائین‌تر از آن) اجازه سفر را به خارج ندارند؛ لیکن طوریکه دیده می شود در نتیجه سفر هیات تخنیکی سی. آی. ای. به کابل، امکان و زمینه سفر عبدالحق وثیق و همراهانش به قطر مساعد گردید.

منابع همچنان تاکید می نماید که عبدالحق وثیق به دیوید کوئین و تام ویست اطمینان داده که در بدل افزایش و گسترش کمک های اقتصادی به حاکمیت طالبان (افزون بر کمک های بشر دوستانه) امریکا می تواند یک تعداد از منسوبین قطعات کوماندوی خویش را در نقاط مختلف افغانستان برای ” تامین منافع امریکا و دفاع از اتباع آنکشور” جابجا سازد. اینکه طالبان به چه تعداد منسوبین کوماندوی امریکا را اجازهدخواهد داد تا در حریم افغانستان مستقر شود، منبع روشن نساخته است. طالبان هکذا در بدل این “همکاری” با امریکا، انتظار دارند که واشنگتن در مسئله به رسمیت شناختن حاکمیت این گروه و ایجاد “حکومت همه شمول” از خود نرمش و انعطاف پذیری نشان دهد.

ملاقات مسوولین سی. آی. ای. با نمایندگان گروه طالبان می تواند “امپلقی” باشد به صورت آنهائیکه پیوسته بر “دشمنی آشتی ناپذیر” میان امریکا و طالبان تاکید می نمایند؛ به نظر می‌رسد که دیر یا زود این باور ساده لوحانه باید برملا گردید.

مرور فشرده تاریخ روابط بین الملل نشان می دهد که سادگی، خوشباوری و عشوه گری عارفانه در سیاست، فعالین آنرا سرانجام به سرخوردگی روبرو می سازد. دیپلوماسی و روابط با کشور های دیگر همواره در تغییر بوده و پیوسته از تعقیب یک هدف ستراتیژیک برمیاید : دفاع و تامین منافع ملی با استفاده از طرق و شیوه های مختلف.