محمدنعمان دوست
تر سهاره زیاتي ویښ یم او بیا ټ
شکور مې شکر خالي نه دی، د ډوډۍ
ټول هډونه مې سم پټ دي او ساړه
پاس په سر مې مضبوط چت دی او ک
نه د واورې کوم تشویش دی، نه با
بخارۍ لړونه سره دي، حرارت شیند
خونه ښه سمه توده ده که بیرون س
خو بیا هم ګنګس او پریشان یم، د
بیرون روغ رمټ ښکاریږم او درون
دا دی ورغلم ډاکټر ته، ما ویل
دواړه سترګې رانه لویږي، دا په
ډاکټر ټول معاینات وکړل، ویل یې
هسې بې ځایه تشویش کړې، په قسم
ویل یې: راکه دا مبایل دې ګالري
که محرم پکې څه نه وي، هر تصویر
ګوره، دې واورین موسم کې ستا د
ستا ذوقونه کنګل شوي، پریشانۍ ت
ما ویل: واورې ته نه ګورم، په ل
سرحدونو کې بند پاتې مساپرو ته
ویل یې: کله چې ویده شې په خوبو
دا چې رنګ دې داسې ژیړ دی، ښکار
ما ویل : خوب کې عجب حال وي؛ څو
د چا ټول بدن کنګل وي او په اور
کله شور د ټالۍ واورم، ډله ډله
خو چې ګورم ټول پردي وي او زموږ
ویل یې: بس کړه، په مرض باندې د
څو چې غم په زړه کې ساتې، تر هغ
ته مسول د هغو نه یې چې له وسه
دا غلطه ده چې غم دې، د هر چا د
ما ویل سمه ده، راجګ شوم اوس د
خدای خبر چې خوب به راشي
که به بیا هغه ( نعمان ) یم
نعمان دوست
۱۶/۱۰/۱۴۰۰