چهارشنبه, اکتوبر 9, 2024
Homeادبشعر۸ - د فدا محمد نظري څو شعرونه

۸ – د فدا محمد نظري څو شعرونه

د خلکو بيرغ

په دې کلي کې،

ځينې ويالې وې،

                     چې بهېدلې،

   بيا په مخ وچې شوې،

داسې بيرغونه وو،

                            چې رپېدل،

              بېرته  راولوېدل،

خو د مينې وياله نه وچېږي

او د خلکو بيرغ

به  د خپلو ټولو،

                    رنګونو سره،

                 تل رپانده وي.

*  *  *  *

د دار رسۍ

دار،

له منځه يووړ،

                      هغه سر،

                               هغه زړه،

                                    هغه سترګې،

                                               هغه لاسونه،

چي،

   و دار ته يې کتل،

ترڅو،

لونګۍ يې له سره،

                                پرېوتل،

هغه ته يې مسل،

                    ترڅو غاښونه يې،

                                             ښکاره شول،

د سترګو تړل يې،

                        و نه منل،

وروستۍ،

       غوښتنه يې دا وه:

                             ((د دار رسۍ،

                                پخپله،

                              غاړې ته اچوم))

  • o

ملايکو،

يووړ آسمان ته،

هغه آزاد روح.

*  *  *  *

د روښنايۍ په تمه

په شپه کې،

د کوټې کړکۍ،

                   پورې شي،

تورې پردې،

                 را کښته،

ټوله هستي،

             د تيارې په،

                     وحشي منګولو کې،

د نه ښکاره کېدو په لور،

                                   ډوبېږي،

  • o

زه،

د رڼا په تمه،

تر صبحدم پورې،

له خوب سره،

ډغرې وهم.

*  *  *  *

د رڼا نابودي

ناوخته ماښام،

             د شپې سوړ باد،

                            بې له شور ماشوره،

                          ((خپ)) ((خپ))

                            کوټې ته را درومي،

لګېدلې شمع،

             له ډاره و رپېږي،

                                    ناکراره شي،

سر يو پلو،

                 بل پلو وهي،

  • o

د تروږمۍ په زړه کې،

د شمع مرګ،

د رڼا  نابودي ده.

Mir

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisment -

ادب