ترورستني معراجه …
ستا په ځیګر باندې به شنې شي
د کره شاتو او پېو چینې
د ګریوان ورونه به دې، دواړه وزر پرانیزي
په رپ رپونو کي به راوړي
د بیدیا د سپینو پرخو، حریرې پلوشې
څو لمبیدلي شیبې، د جنتونو وږمې
غیږ به دې راوړي د عدن او د فردوس د بڼه، د عاطفې ګلونه
رنګین، مهین خیالونه
قدم، قدم به د یو چا، ستا د لمني پیل شي
یو څوک به راشي ستا په شونډو به،
د ټولو کائیناتو د ښکلا په تول موسکا خپره کړي
یو څوک به را شي ستا خوبونو کي به،
چمن، چمن ښکالو د ساه ویښه کړي
یوڅوک به راشي ستا په مېنه کي به،
د سر او تال د مځکې، خوږه ژړا خپره کړي
یو څوک به راشي ستا په خونه کي به،
د پاس سپوږمۍ او ټولو ستورو په لاس یوه رڼا بله کړي
***
ستا په ځګر باندې به شنې شي
د کره شاتو او پیو چینې
د بوډۍ ټال کي به دي وزنګوي د اسمانو پریښتې
په ښکلو ښکلو ټاپوګانو کي به،
د نیلوفر د لپو تړمې اوبه،
لکه پیالې د زعفرانې چایو، د لمر د ګامه واخلي،
د محسوساتو ښکلې حس به د یو پامه واخلې
ته به شمار کړي په سیندونو کي د شور نغمې
ته به راټولې په لمن کي کړي د غرونو وږمې
ته به احساس کړي د غاټول او د ریدې ارادې
ته به د سیورو ځنګل، د خیال د بامه واخلې
ته به ښکلا د احترمه واخلې
***
ستا په ځیګر باندې به شنې شي
د کره شاتو او پیو چینې
ږغ به دي راوړي د بنګال او د ډهلې د ښاره،
د جادوګرو څو سندرو څپې
نرم لفظونه به دي شونډې ښکل کړي
بیا به دعا، دعا شي،
خواږه، خواږه لکه نبات لکه شکرې به شي
لکه وریښم داسي پاسته، لکه د زاڼو کتارونه به شي
اووم اسمان ته به رسا ولاړ شي
ستا په رګونوکي به،
لکه د ګوړې شربت، خوږه اروا خپره شي
د هرې ساه سره به دې په نګهتي غیږه کي
د یوه چا د تنکۍ شونډونه، خوږې خوږې مچکې واخلې
ستا د وجود په هر یو حد او هر امکان کي به،
د سپیڅلتوب تر وروستنې مقامه،
د کره توب تر وروستني معراجه
د هسک تر څوکو یوه نوی مینه وټوکیږي
ټول کائینات به دې وغیږ ته راشي
قدم به کښیږدي ستا د زړه پر مراندو،
ته به د ښکلو نګهتونو، پسرلیو مصاحبه شي
ته به څه وړاندي تر اشرف المخلوقات، ته به صاحبه شي
ستا د قدم لاندې به جوړې شي جنت ته کوڅې
ته به آغلې، ته افضله، محترمه به شي
ته به حوا، ته هاجره، ته به مریمه شي
۱۹/۵/۲۰۲۱
————–
عجیبه یوازیتوب دی په کړکۍ کښې
د چا خیال بیده په خوب دی په کړکۍ کښې
یو یاغی پانوس یې غیږ کي دی نیولې
په رڼا کې لیونتوب دی په کړکۍ کښې
د آسمان شپه ده د ستورو قحطي ناڅې
د جلوو یې پردیتوب دی په کړکۍ کښې
آېینو یې تور کالي دي، په تن کړي
د زخمونو یو پاړسوب دی په کړکۍ کښې
تر چوپتیا یې دایره محدوده کړې
نازولې، سپيڅلتوب دی په کړکۍ کښې
۲۰۲۱/۲/۳۰
————–
شپه ده د ستورو په لار پل ږدمه رڼا ته ځمه
تر پښو مې لاندې دی تیارې وثریا ته ځمه
د څو لفظونو تصویر غواړم مصوره خدایه؛
ادا مې تورو ته راښکلې؛ وښکلا ته ځمه
روڼې اوبه خوږې ویالې غواړمه مینه کرم
رنګ د زعفران غواړم، نګهت غواړم بیدیاته ځمه
د بڼو څوکې لګوم د پلوشو په لټون
کچکول په غاړه درویزګره یم سبا ته ځمه
ستا حرم ښکلي دې منم، د کعبې سیوری ښکلې
زه تږې ستړې، غوړپ اوبه غواړم، صفا ته ځمه
د ګستاخۍ جرئت به څنګه کوم؟ ستر شهنشاه
سترګې مې ټیټي په ټیټ سر ستا ودرګاه ته ځمه
وطن مې زخم د شفق، لکه شهیده اروا
د رحم لمر غواړم، د شپو و انتها ته ورځم
۲۰۲۱/۳
دلومړی شعر ددوهمي کړۍ وروستیوکرښوکي یوالف راڅخه پاته شوی :
ته به دسیوروځنګل دخیال دبامه واخلي
ته به ښکلا داحترامه واخلي
په درنښت