نم نم باران وریده . د ډیران له صندوقونو سره د بریښنا د ولاړې ستنې څراغ تت ښکاریده.

زه ورټیټ شوم کاغذونه مې  په خپل ځای کیښودل او چې کله مې د پلاستکي شیانو کڅوړه صندوق ته وراچوله ، چیغه شوه.  په پراګ کې په هغه ښار کې چې خلک یې په لارو کوڅو کې غلي وي، چیغه سړی وارخطا کړي. ناببره مې شاوخوا وکتل د صندوق له شا یوې نجلۍ په لوړ غږ وویل:

– ولې داسې کوئ!

– څه مې کړي دي؟

نجلۍ خپلې مخې ته پرتو پلاستیکي کڅوړو او بوتلونو ته اشاره وکړه:

– دغه ټول مې له صندوقه راایستلي ته نور پکې اچوې

– وبښئ تیاره ده تاسو ته مې فکر نه و  څه مو ورک شوي؟

– هو یو شی پسې ګورمه

هلته نژدې یو لرګی پروت و هغه مې راواخیست. پرې وختم او له صندوقه مې هغه کڅوړې رابهر کړې چې وراچولې مې وې. نجلۍ مننه وکړه زه ترې رهي شوم. نجلۍ راغږ کړل:

– هیله ده راسره مرسته وکړې زما لاس د صندوق منځ ته سم نه وررسیږي

وروګرځیدم. نورې کڅوړې مې رابهر کړې. دې ژر ژر وتوشپلې او سر یې وخوځاوه. بل ځل چې مې دوه پلاستیکي کڅوړې د دې مخې ته واچولې نور څه په صندوق کې پاتې نه شول.

نجلۍ چې دا کڅوړې سره تیت کړې له منځه یې د عکس یو  چوکاټ راوایست. عکس یې په ټټر پورې ونیو په ژړا یې راته وویل:

– دا مې د میړه عکس دی په دې پسې ګرځیدم

پورته مې وکتل باران لږ تیز شو. نجلۍ وویل:

– میړه مې طلاقه کړې یمه خو زه احمقه یمه په ما ګران دی زه باید هوښیاره شمه

ما د جمپر خولۍ پر سر راکش کړه. ټک شو، ما شاته ټوپ کړل، نجلۍ  چوکاټ له مځکې ویشتی و. دې په لوړ غږ کټ کټ وخندل او راته ویې ویل:

– نه یمه لیونۍ خو خپله پریکړه مې له زړه وکړه تر دې وروسته یې نه یادوم.