وړوکی وم، کیدای شي د دریو څلور کلونو به وم، یتیم وم، سرپرستی مې مور کوله، د شپې به مو نکلونه( داستانونه) ترې غوښتل، په نکل کې به راغلی و ( چې کله یې مور مړه شوه) نو چې پرې به وتم، چرت به مې واهه چې که خدای مه کړه مور مې مړه شي، نو همدې چرتونو کې به ویده شوم، ټوله شپه به مې ګډ وډ خوبه لیدل، سهار به چې راویښ شوم که به مې مور ویښه وه خو خوشحاله به شوم چې شکر ژوندۍ ده او که به ویده وه نو ورته کتل به مې چې نفس باسي، ژوندۍ ده.اوس له ډيرو اورم چې دا ډول کیسې او فلمونه د ماشومانو په ذهن بد اغیز کوي، نو خدای خبر دې اندیښنو به زما څومره استعداد سوزولی وي.
