د تیر شوي بایسکل له نښې سره پر نرۍ لار د هدیرې خواته روانه وه. د ټایر نښه پر پوټلنه مځکه داسې ښکاریده لکه زنځیر چې غوړیدلی وي.
اوریدلي یې و چې حکومت نشه یان خاورو ته سپاري. لار سره ورغله. د بایسکل د ټایر نښه سره ورکه شوه. ښځه یوه ګور ته ودریده چې شناخته یې ړنګه وه. شاوخوا یې پر پراخې هدیرې سترګې راتیرې کړې، چادري یې راښکته کړه، راوګرځیده.
د پولیسو د دفتر پر زینو چې ورخته پر زنګنو یې لاس کیښود. د پولیسو د مامور د کوټې دروازه پرانیستې وه، دې په ټیټ غږ پوښتنه وکړه:
-اول خان زوی مې، خدای دې نه کوي مړشوی؟
-په دې حوزه کې د چا د مړینې خبر په تیرو دریو ورځو کې نه لرو
د ښځې غاړې سره ورغلې:
-اول خان پرون هم نه و او نن هم نه شته
– چې کورته نه دی درغلی راپور به یې ولیکو چې پولیس یې وپلټي
-نه کور ته خو دا کال وشو چې نه راته
پولیس د میز له سره خولۍ راواخیسته، پر سر یې کیښوده:
-نو څه خبره شوې چې ورک دی؟
-اول خان به له نورو پوډریانو سره له پله سره و…
ښځې پرې کړې پرې کړې ساه واخیسته:
-کور ته مې نورو زامنو نه راپریښوده زه به هره ورځ له لرې ورته دریدم چې ویې ګورم دا دوې ورځې کیږي چې له پله سره نه شته.
پای