سپکه بڼکه چې په باد پورته شي
اوړي را اوړي په هوا کې ناڅي
په دې امېد چې به د لمر له کاسې
ورته کوم څاڅکى د رڼا وڅاڅي
خوچې باد غلى شي بڼکه هم په ځمکه پرېوځي
د ارزوګانو موچۍ وپارېږي
نو د سپوږمۍ د پلوشو په پړو
مين د يار غېږې ته ورسېږي
خوچې له ونې پاڼه لوېږي دا رسۍ وشلوي
شاعره ته چې د ژوندون په لار کې
داسی بې باکه ښه ياران داووې
لا هم د جنګ په خو نړي ډګر کې
هغه د لارې رفيقان يادوې
شاعره ستا هره سندره ژوند دی
د رڼا لښکر هم ستا په پل قدم ږدي
ته يو زېری د سبا د انقلاب يې
په دې څه که د رقيب د سترګو خار شوې
ای شاعره چې د يار د بڼ ګلاب يې
شاعره ته يې چې نمرود سره تکرار کې خو ښ يې
شاعره ځه انسانيت له پاره
د روڼ سبا د موسکا زېری ليکه
دا د تيارو قصرونه ونړوه
موږ ته د نوې رڼا زېری ليکه
د ولس سترګو ته يو ځل کبريايي وښيه
خو
ای د پښتو ادب ځلانده لمره
ای قلندره د ادب سلطانه
دتا شعرونه لار ښوونکي ستوري
ای د پښتون د هيلو ډک اسمانه
ها د بڼکو پلوشو مثال راياد کړه يو ځل
دا خومنم چې پسرلي کې باغ ته
څوک د کوڅې مړاوی ګلاب نه لېږي
د ستورو ډک اسمان لمنې ته څوک
هسی مړ ژواندی خړ شهاب نه لېږي
زه نور څه نه لرم ده شنه پاڼه سوغات د دروېش
زما خوارۍ ته په اغماض وګوره
د ارادت دغه پيغام ومنه
شاعره ستا دې په خپل شان قسم وي
د نا اشنا شاګرد سلام ومنه
د رڼا څاڅکي په بڼکه باندې وڅڅوه
په خوار مين باندې د وړانګو طناب مه لنډوه