ثاقب نوري
۱ ـ د ژوند د هدف موندل
هر انسان د يو ځانګړي هدف لپاره پيدا شوی. څوک چې خپل هدف پيدا کړي، ژوند ته مانا ورکوي. دا هدف کولا شي د يو خدمت، يو کار، يو فکر يا يو الهام په بڼه وي. بې هدفه ژوند د باد پر څپو د تلي په څېر دی. هدف هغه لنگر دی چې انسان ته ثبات ورکوي.
۲ ـ د نورو لپاره ژوند کول
اصلي مانا هغه وخت موندل کېږي چې ژوند مو يوازې د ځان لپاره نه وي. څوک چې د نورو د خوښۍ، پرمختګ او نېکۍ لپاره هڅې کوي، خپل ژوند ته ژور مفهوم ورکوي. د انسانيت خدمت د ژوند تر ټولو ستره موخه ده.
۳ ـ د زړه له لارې فکر کول
ژوند هغه وخت رنګين کېږي چې عقل او زړه يو ځای شي. يوازې فکر د ژوند يخوالی دی، او يوازې احساس د بېلارۍ سبب ګرځي. خو څوک چې د زړه له رڼا سره فکر کوي، د خپل ژوند رښتينی لوری پيدا کوي.
۴ ـ د باور ژوند
باور د ژوند د مانا روح دی. که انسان پر خدای، پر ځان او پر خپل تقدير باور ولري، نو د هرې تيارې پر وړاندې د رڼا احساس کوي. باور د انسان زړۀ ته د ژوند ښکلا بښي او د بېاميدۍ دروازې تړلي ساتي.
۵ ـ د عمل ژوندي کول
د ژوند مانا په خبرو کې نه، بلکې په عمل کې ده. که انسان هغه څه وکړي چې زړه يې ورته وايي، د هرې ورځې خوند به واخلي. عمل د فکر او احساس د يوځای کېدو نوم دی. د موخې لرونکی انسان هېڅکله بېعمله نه پاتې کېږي.
۶ ـ د شکر ژوند
د ژوند مانا د شکر په احساس کې ده. څوک چې د خپل حال، خپلو خلکو، او خپل ژوند د نعمتونو قدر کوي، د هرې ورځې موخه لري. شکر د زړه رڼا ده چې د ناخوښۍ تياره ختموي.
۷ ـ د تجربو منل
ژوند د خوښۍ او غم ګډ سفر دی. څوک چې دواړه ومني، د ژوند ژوروالی درک کوي. هره تېروتنه، هره ناکامي او هره بريا د انسان د مانا يوه برخه ده. تجربې د ژوند د معنايي سفر ګامونه دي.
۸ ـ د ځان له تېرېدو احساس
تر ټولو لوړه مانا دا ده چې انسان د خپل نفس له قفسه ووځي. څوک چې د ځان د ګټې پر ځای د نورو د خوښۍ فکر کوي، هغه د روحاني پخوالي لوړه کچه ته رسېږي. دا هماغه ځای دی چې ژوند له عادي حالت څخه د الهام کچې ته پورته کېږي.