زه پاکستانیان ملامت نه بلم او نه ایرانیان ملامت بولم. سوال دا دی چې افغانان به «تر څو» په پاکستان او ایران کې د کډوالۍ او له سپکاوي ډک ژوند تېروي؟ دا خو یوه میاشت نه شوه یو کال نه شو لس کاله نه شول شل نه شول دېرش نه شول له څلوېښتو نه هم ډېر کالونه وشول چې افغانان د پاکستاني پولیسو له خوا زورول کیږي، وهل کیږي او بندیان کیږي او دغسې د ایراني پولیسو له خوا هم توهین او تحقیر کیږي، لاکن د حل لاره یې یو افغان حکومت هم نه راوباسي. نه ملګري ملتونه په دې برخه کې منظم پلان وړاندې کوي او تطبیقوي. جمهوریت والاوو ځانونه د اسمان ستوري بلل لاکن دومره یې ونه کړل چې کډوال راستانه کړي، ټ ا ل ب ا ن ځانونه د خدای استازي او د پېغمبر وارثان ګڼي لاکن نظام یې په داسې انساني او نړۍ والو اقدارو برابر جوړ نه کړ چې کډه شوي افغانان ورته راستانه شي بلکې نور یې هم پسې واخیستل ځکه پخوا خو یې لا د ماشومانو لپاره مکتبونه خلاص وو، دې سپېرو هغه هم پرې بند کړل.
زه له اوسني حکومت او ملګرو ملتونو څخه غواړم چې د افغانستان په هر ولایت کې دې په لویو دښتو او وزګارو سیمو کې د ښارونو نقشې وباسي، د ټیوب وېلونو، مکتبونو، جوماتونو او نورو اړوندو خدمتونو انتظام دې ورته برابر کړي، او بیا دې په ایران او پاکستان کې مېشتو کډوالو ته چې راستنېږي، توزیع کړي. هم به مونږ د پاکستان او ایران له پېغور او شر نه خلاص شو او هم به نور په ګاونډیو هېوادونو کې د افراطي ګروپونو د جوړولو لپاره د کډوالو افغانانو له کمپونو او مېشت ځایونو څخه عسکرګیري نه کیږي ځکه د پاکستان او ایران استخباراتي ادارې له همدغو کمپونو څخه وخت په وخت کسان تربیه کوي، بیا یې تمویل او تجهیز کوي او بیا یې رالېږي په افغانستان کې د مرکزي نظام پر وړاندې یې استعمالوي او دا کار په تېرو ۴۶ کالونو کې بیا بیا تکرار شوی او که مخه یې ونه نیول شي بیا به هم تکرار شي او دا سلسله به د لسیزو لپاره همداسې روانه وي.