ټول حواس مې په کړکۍ کې را ایسار دي
عاطفه مې سمپولې ده له ځانه
ټولې چیغي مې لمن کې کړې راټولې
حافظې نه مې ایستلی یې جانانه
***********
اوس اوبه له تورې تیږې نه ایستی شم
کاینات مې د بڼو لاندې راشنه دي
یو څو توري مې تندي باندې نڅیږي
خو پوهیږم نه چې دا کرښې د څه دي؟
**********
په دعا مې عقیده د زړګي نشته
له پانزیب سره نڅا مې عبادت دی
اوس منم چې د سپوږمۍ همزولې خور یم
لوړه نه یم دا لوړتیا خو مې عادت دی
*********
زنده ګي ته ور په څنګ شومه لالیه
ساه مې نه رغړي په سترګو کې بندي ده
چې له لپو مې دنیا وښویدله
وایه کومه زنده ګي مې ابدي ده؟
**********
تاته زده وه رسامي د غږیدلو
خو ماځانته لا مویک موندلی نه دی
خو پام بیا چې مې له سترګو لاندې نه کړې
ګوره دا وار مې زړه ګی راوړی نه دی
**********
بې له تا مې زنده ګي کول زده کړي
د دې پورې غره ډبره مې ملګرې
اوس خورا منطق په هر څه کې پالمه
عاطفه مې ده له سترګو راشکولې
پای