کوم وخت چې افغانان د مختلفو عواملو له امله د نړۍ نورو هېوادونو ته مهاجرت کوي ، کوربه هېوادونه هغوی د خپلو هېوادونو په مختلفو سیمو کې ځای پرځای کوي او د هغوی د دوسیو او د مهاجرت د دلایلو او اسنادو د څېړلو نه وروسته د یوه افغان په توګه پناه ورکوي .
دا نوي افغان او یا د بل هېواد مهاجر چې له بل او لرې هېواد نه هلته ورغلي ، په بله ژبه خبرې کوي ، په نوروادیانو او مذاهبو عقیده لري ، د جلد پوست یې تور ، سپین او یا ژېړ دی د هغه هېواد اصلي اوسېدونکي دا اعتراض نه کوي چې ولې مو دا کړېدلی ، مظلوم انسان زمونږ هېواد ، زمونږ ښار او کلي ته را لېږلی او دلته مو پناه ورکړېده .
برعکس د هغو هېوادونو اصلي اوسېدونکي مهاجرو ته ښه راغلاست وایی ، خپله ډوډۍ ورسره نیمه او شریکوي . خپل کورونه او ښوونځي د هغو په اختیار کې ورکوي او د انساني همدردي په اساس هغوی ته د کار ، تحصیل ، وړیا روغتیا او ښه ژوند زمینه برابروي . هغوی تعصب نه کوي او د هغوی په مقابل کې راز راز تبلیغات نه کوي .
اما دلته په افغانستان کې یو شمېر هېواد وال چې که د دوی د راتګ اصلي منشاء وڅېړل شي ، یا به له بخارا ، سمرقند ، کولاب ، تاشکند ، د ایران له خراسان ، مشهد او یا له کوم عربي هېواده راغلی وی ، یا به په قوم مغل ، ازبک ، ترک ، ترکمن ، قزاق ، قرغز ، سید ، خواجه ، حضرت ، پیر ، صاحب زاده او بل وي ، خو دعوه به کوي چې تاسو مونږ ته ناقلین یا پاکستانیان راولېږل. مونږ هغوی نه غواړو . دوی په پښتو خبرې کوي ، دوی د هېواد د جنوب خلک دي ، دوی زمونږ اجتماعي ترکیب کې تغییر راولي او سل او زر رنګارنګ تبلیغات به کوي . یو نفر نه پیدا کیږي چې دوی ته ووایی ، تاسو ته خیریت دی ؟ تاته دا صلاحیت چا درکړ چې ته د خپل هېوادوال او یا کوم مظلوم مسلمان ، مهاجر انسان د ژوند او اوسېدو مخالفت کوې ؟