داکتر احسان آذری ستانیزی

جهان روز هشتم مارچ را بخاطرمساوات جنسیتی و قدرتمند شدن زنان جشن میگیرد. ما افغانان مغموم هیچ چیزی برای تجلیل نداریم. سرهایمان از شرم پایین آویزان اند. واین همه از برای جنون معدودی از خرمستان شریر جهلیه و جاسوسان بی وطن وبی غرور آی٬ اس، آی پاکستان که نیمی از جمعیت کشور باستانی ما را از اراده آزاد و خداداد شان محروم ساخته اند.

برادران و خواهران! درینجا جایی برای امید باقی نمانده است. اینجا افغانستان است. اینجا گذرگاه سیل آتش توحش کمونیستی، غرغرهَ ابریشمی و بیداد اهرمنی است. همه جا در وطن سوگ ابدی حکمفرما ست. درین شبگیر، درین کمینگاه وحشت، مرغ سحر و شبا هنگ را میکشند.

 حافظا! خواندن إیکاد درکوی این غمسرای خونین، بر ما حرام است. اینجا افغانستان است، راه به سوی قدس خدایی  بسته است. اینجا افغانستان است قعر سیا و جوشانِ مرداب شعور ناآگاه فرویدی جهان.

 ای شاعران شوریده وقدسی کجایید تا برای عالمیان مرسیة  تانرا برای وطن در حال نزع خود،  انشاد کنم.

ای زن افغان! میدانم در چهاردیواری حجره، با سایه خود تنها مانده ای. پاسبان بی عطوفت وسنگدل تو٬ آن زنگی مست وتیغ بردست ترس از خدا ورسول الله ندارد. یگانه تکیه گاه تودرین ظلمت غرق خون همان سایه آرام توست.

بگذار زنده بمانم تا از ژرفای این محاق وهن پیروز بدرآیی و لبخندروان بخش ترا در سحرگة بهشتی وطنم باز ببینم وبا صدای رسا بگویم، افغانیان قافله سیاهی تارومار شد ، شهسوارباستان، محمود هوتک را ازپشت گردنة زابل دیدم، روز زن مبارکباد!