( ۴ )
لیکونه، ځوابونه
لالیه! ټوله ورځ مې ستا د خیالونو
په سمندرکې
د رنګینو غمیو په راټولولو تیره شوه
څه مې د بام د څوکو او څه مې،
د الوبالو د پیغلوټو ونو،
د تنکېو لاسونو او قلمې نریو ګوتو د سرونو څخه
راټول کړه
د غنمو د فصل دطلایې څپو
غیږې ته نه وم رسیدلې
چې شپه مې مخ ته راغله
تیاره شوه بیریږم، خیر دی د ږغ رڼا دې راولیږه
چي د راټولو شوو خیالونو ،
غمي را څخه ورک نه شي
***
د غمنو فصل ته نیژدی،
د هغه غټ نښتر پرڅانګه مې،
په یوه تیاره ماښام کې
د الیکین رڼا انځور کړې هغه درسره واخله
کاشکي زما د خیالونو د سیند ټولې څنډې
د سپوږمۍ په شپوکې ولولئ.
هیڅ وخت به بیا غمي درڅخه ورک نه شي
***
ریښتیا؛ هغه زما او ستا د ماشومتوب د لوبې
د خیال غمي هم، ستاسي د بزګر لور
(بس بي بي) را څخه غلا کړی
هغه، د پټیدنګې لوبه
د خپلوخوږو لفظونو،
په وریښمین پاکټ کي راولیږه
او هغه ستاسو د کور ترشا د ژرندې
د نرۍ او شړنکنده ویالې د غورځیدونکو
څاڅکو غمي چې په پوره بیباکۍ
د ویالې غاړو ته لاس اچوې
د سبانۍ وږمې د پرخو په غیږکي کښیږده،
سبانۍ وږمه زموږ د کور مخ ته تیریږي
هغه به ماته د هغو شپو
د خيالونو پنډو کي هم راوړي
چې ته به د منی په یخزوڼو ماښامونو کي
د ژرندې د لارې زما لیدولو ته راغلې
او جامو به دې د تودو اوړو خوږ بوی کاوه
***
ګلې؛ شپه مې د ستورو په رڼاکې تیره کړه
او د ذهن د کروندو څخه مې
زما او ستا د شپنېو دیدنونو د خیالونو ګلونه او پاڼې
راغونډې کړې
د سبانیو تاندو او چټکو وږمو،
په لمنو کې مې ونغاړلې او درومې لیږلې
وږمه به یې دروړي درته
زموږ د کلې شاپیرۍ
ودراوزې ته غوږشه!
(ستا لیرې، لیرې مسافر میین)
۲۰۲۲/ ۲ / ۲۲
( ۵ )
لیکونه، ځوابونه
لالیه! دا دی بلې ورځې دلته
د شپې د ګریوان تڼې پرانیستلي
او د دوو هسکو غرونو ترمینځ راتیره شوه
جادوګر لمر زما د خونې د ګریوان تر چاک
را ننوت
ژړ ګلونه یې د ځان سره راوړل
او د خونې د تشیال په ذره، ذره یې
داسي کوډې وکړي
چې اوس ټولې لکه د طاوس وزرې
په هوا کې ځلیږې او ناڅي
کاشکي ته وای؛ خونه یې
***
زما ښایستې؛ دلته لمر شپې ته ننوت او بیده شو
شپه د آسمان په لمن
د ستورو سره ناڅي
د ستورو ځلیدونکو څوکو، د تیارې ترلمن
مړوندونه تاو کړي
زه ناست یم
د سپوږمۍ د مخ وړې وړې ټوټې
چې لاندې زما د خونې تر کړکۍ راځنځیږې
راټولوم او ستا مړوندونو ته
وښي او بنګړي جوړوم
اه، چې زما مړوندونه څنګه تږي دي
کاشکي ته وای، خونه یې
***
دلته اوس شپه شوه
زموږ د بام خړ دیوالونه
تیارې زبیښې،
او د سپوږمۍ وړانګې چیښې
زه د ماښام د تناره لمبو وهلې تږې. تږې یم
په کټورې کې مې، پاس د سپوږمۍ
کښته د خپل عشق د رڼا اوبه راټولې کړلې
رڼا به وچیښمه،
د سپوږمې سپينې ځلیدونکې ټوټې
د خوب کوټي ته وړمه په خپل بستر یې اوډم
که چیرې خیال دې د شپې راغلې
لار غلطه نه کړئ،
زما د ورور کوټي ته ولاړ نه شي
تا د (مومن اوشیرینو) کیسه،
کله د چا نه اوریدلې کنه؟
کاشکي ته وای؛ خونه یې
***
ګلې؛ رڼا شوه دلته
د لمر زرینه بيړۍ هغه ده د لیرې راښکاره شوه
دا دی دا، اوس د اسمانې سمندر
د هغې غاړې ودې غاړې ته ورو، ورو، رادرومي
لکه پخپل ځان درنده، بلاربه هیلۍ
د اسمان شین سمنر، په طلایې لاسونو
څپو ته اغوندې جامې د پاولو
زه په ساحل ولاړ، د سمندر د لاس لویدلې پاولي،
راټولوم تاته کمیس د ځنګلې شڼو پاڼو
او د پاولو جوړوم
کاشکي ته وای؛ خونه یې
(وتا ته ګران، ستا مسافر میین)
۲۰۲۲ / ۲ / ۲۵
( ۶ )
لیکونه، ځوابونه
مسافر جانانه؛
کله چې ستا لېک لولم
فکر کوم لیرو افسانوي ټاپوګانوته
مې سفر کړی
تر وجود مې ځنګلې پیروتې را تاویږي
پراوږو مې د کافرګل لمرونو
سر ایښې وي
ورغوي مې د ګلاب دپاڼو
رګونه زبیښې
سترګې مې په لیرې، لیرې
افقونو کې د بڼو په پل لمر ته لار ښیې
اوزه لکه د اسمان شین سمندر
چې هرڅومره د لمررڼا چښم،
هغومره مې تنده زیاتیږی
***
ګلې؛ کله چې دې لیک لولم
لکه د نګهتونو په سیند کې چې،
د نیلوفر په بیړۍ کې سپور یم
د سیند او مځکې شونډو ته چې،
په ساحلونو کې یو په بل پرتې دي
ستا د شونډو او ږغ سندره انځوروم
کاشکي، د وزرونو ډکي سندرې ولیکلی شم
چې زما د شاوخوا
ښکلې میلودي تر تا پوري دروړي
او بیا دواړه دهغه د سور او تال په څپو کې
ګډ سفرپیل کړو
***
ګله؛ کله چې ستا لیک لولم
د ټولو تورو او کلمو څخه یې
د نګهتوتو د موسیقۍ مست او د شوره ډک،
ابشار جوړ شي
او زه د هغه لاندې لمبیږم
د ویښتانوپه تارونو کې مې
د افسانوې ښارونو نغمې وپییل شي
او په غوږونو کې مې دچېنو،
سپینې سندرې پیل شي
کله خو، داسي ږغونه راشي لکه د لیرې چې
د پاپ موسیقي سره یو څوک د اتڼ ډهل وهي
***
ګلې؛ کله چې ستا لېک لولم
په هر توري اوهره کلمه کې د ګلونو
اروا راشنه شي
غاټول په ژمي کې
د سارا بکارت واخلې
پیروتې زما د کوټي په کړکېو مئینې شي
د هغو تر ګریوانونو سر راهسک کړې
او د خیالونو د ټاپوګانو ،
وږم د ځان سره راوړي
ژړګلاب د ځان سره د مني د لمر د تودي اروا
سندره وږغوې
او زما خیال ستا سره
دګلاب د هرې پاڼې د رګونو په نګهت کې
لکه سهارنۍ پرخې
د ښکلا سفر پیل کړي
زه په یوه پاڼه کې درڅخه پټ شم
او، د وږمې په لاس پیغام درولیږم
(نور د ې په خدای سپارم)
۲۰۲۲ / ۲ / ۲۹
( ۷ )
لېکونه، ځوابونه
لا لیه؛ تیره شپه مې ټوله شپه
ستا د سندرو خوبونه لیدل
سهار مې ټوله اوبو ته یووړه
او غسل مې ورکړ
اوس په هېنداره کې ورته ګورم
ستا په سندرو کې
طاوس د بوډۍ ټال کې ناست دي
زرکې پخپل جادویې ږغونو د غرونو ډبرې توږې
سره غمي راباسې او په مشوکو یې پیې
بلبلکه ځان ته د ځنګلونو او لمرونو
شنې اوژړې جامې ګنډې
او د داودي ګل ژړ او شین مئینتوب ته
لاهوتي سندرې وایې
زاڼې د اسمان یوازیتوب ته
د سپینو وریځو او باران انځوورونه جوړوې
بیا د باران د څاڅکو بلورینې پیالې په سر اوړوې
او ناڅې
***
ګرانې؛ ستاد سندرو په تل کې چوپتیا ناڅې
ابشارونه په روڼه ورځ
د ستورو جامې اغوندې
ګلونه یو د بل په غوږونو کې پوس پوسی کوي
بوراګانې دګلونو شونډې خورې
نرګس د اوبو څپو ته
د ژړو ګلونو تاج جوړوې
او د شاتو مچۍ د خوږو سندرو
په اروا ننوزې او هلته، ولادت کوي
***
ګله؛ ستا په سندرو کې
د ونو څانګې د وږمو په لاس ګنډل شوې جامې،
چې په پاولیو، روپیو او چک چه کو* پسولل شوی
اغوندې
او د پسرلې د زلمې طراوت سره
سره واده کوي
د بڼ لرګینه دروازه او سپیره دیوالونه
ستا یادونه او لاسونه انځوروې
د انارو سره مئین ګلان د جنت د بڼ څخه
د سرو غمیو سندرې غلا کوې
مڼې د نګهت د شونډو درنګ سره
راز و نیاز کوي
تاک د خپلو پاڼو پر لاسونو د شرابو
کیسې لیکې
او زما د ښکالو پلونه په بڼ کې ستا د ښکالو د پلونو
سره یو ځای کیږې.
***
ګرانه؛ ستا په سندرو کې د فرهاد اوښکې
په چېنو کې په شاتو او شېدو بدلیږې
د غرونو لوړو څوکو ته د شنه اسمان ساقي
طلایې جامونه راوړې
د رڼا لاسونه د مځکې تر تل تاویږې
او هلته د رېښو سره د شپو په تیاتر کې د راز و نیاز
لوبې لوبوې
للمې ګلونه ستا د پلونو او پڼو د ښکالو انځور
جوړوې
زموږ د کور د دیوالونو پر لوړو څوکو کوترې
د میینې کیسې، یو د بل په مشوکو
او وزرونو لیکې
او غومبر یې، بلار بې شاپیرۍ ویښوې
زه، د سنتونو او رواجونو ټول ځنځیرونه
ماتوم
ستا ټولې سندرې په غیږ کې نیسم
او د سارا د بربنډو وږمو سره لڅ سر او لڅې پښې
ناڅم
د سارا شینلي مې ترپښو لاسونه تاوه وې
او په ټول وجود کې مې ستا د لمس
احساس خپریږې
(ستا د میینې تږي)
۲۰۲۲ / ۳ / ۵