سیاف عجبه  د کابل د کوڅې خبره کړې ده چې « اي میدانه که مجاهد نزنه، ولاګه پدر کس زده بتانېش.» ما هم د خدای وسې وکړې خود چاغښت مخه مې ونه نیوله. د هګۍ زیړ خو څه کوې چې کولسټرول ورکې ان په کړایۍ کې سترګک وهي، حتی چې نوم یې هګۍ وي هغه نه خورم. بوره او ګوړه او ټول خواږه باب مې په ځان درولي، حتی له عربستانه راغلې خورما. هره ورځ پوره دوه ساعته ورزش کوم، په رغړندو یې پټۍ باندې ځغاسته کوم، په هغه بل ماشین باندې چې زه یې خاپۍ پاپۍ بولم، ځای په ځای ګامونه اچوي ګرځم، د وزن اوچتوونکي ډانګ وسپنیزې کړۍ کموم، زیاتوم، په ولاړ بایسکل په مختلفو سپيډونو منډې کوم…… خو مه دې شه. هره ورځ چې ځان تلم تر پرونه یوه لوټه دروند خېژم.

اوس چې په خیر بیا روژه راغلې نو وروستي کوشش ته مې ملا تړلې ده. له پېشلمی، د سهار تر لمانځه پورې، لکه عادت مې چې دی د کمپیوټر  په خونه کې، د شاه ولي سندرغاړي په وینا، په ریاضت تېروم. (شاه ولي استاد په یوه مرکه کې راته ویلي وو چې زه چې د شپې له مجلس نه کور ته راشم نو تر سهاره ریاضت کوم. ما فکر وکړ چې شاه ولي استاد عجب تهجد والا صوفي دی. ما سره د مرکې په وخت نسیم ستانکزی هم و. هغه وروسته راته وویل چې د شاه ولي ریاضت دا دی چې د سندرو تمرین کوي او نوی کمپوز جوړوي. زما ریاضت هم دا دی چې شمعې لګوم، د مړو او ژوندو یارانو سره راز ونیاز کوم. که ارواو راباندې کومه ښکلې موضوع ولوروله لیکم یې او بیا د پېښوري ګاونډې په وینا چې تر اوسه یې په مانا پوه نه یم،« دا پړونی واچوم بیا به سوترې … پرېوځم.»

او که مې کچکول الهامي را ډک نه شو نو کورم چې د سهار د لما نځه عربي واژې تېرې کړم، بیا بې پېشلمي تر څاښته وېده شم. دا نه ورځې چې هره ورځ په تله ودرېږم، خدا که مې وزن یوه لوټه کم شوی وي. خو د ډاکټرانو دې حکم ته خامتما یم چې بنده د روژې له شلمې نه پس وازده ویلي کوي، چې اختر را د بره شي، نری چنار ورنه جوړ وي. په دې شرط چې روژه ماتي کې د کلوا واشربو حد وساتي، داسې نه چې ځان ټنډ کړي، بیا ډډ پرېوځي او ټیغونه باسي.

تر ماښامه ستمېږم، په پشهاري ځان ته ببوځی وهم او ځان سره وایم دا د فیض میاشت دې نوره په خیر تېره شي. غم دا دی چې اوس نه دومره بوډا یم چې شېخ فاني وبلل شم، نه د آسمان او مځکې د توپیر کولو نه عاجز یم او نه هلکتوب شته چې په سیند کې مو د سر غوټې پر مهال خوله نیمه وازه نیولې وه چې اوبه د خپله انده تر ستوني تېرې شي، او بیا ووایو چې خدای مېلمه کړي وو.بس زه یم، شلمه خېټه او حقه روژه.

پرون دلته د نجیب عامر په نوم یو خبرلوڅ ، له خپلې لیکوالې مېرمن وږمې او درو ښکلو بچیانو سره راغلي وو. نور یې خیر خو د عکس اخستلو تړک تړوک یې کاڼه کړو. درګرده یې زما عکسونه اخیستل. ما ویل خیر دی، ورباندې ګران به یم، یادګار به مې ساتي، خو نه. د سترګو په رپ یې کمپیوټر ته، فېس بوک ته خېژولي وو. زه نا خبره ساعت وروسته د خپل لیکوال یار، نذیر نذیر سر ه په چېت کې وم . ناڅاپي یې دا بد زېری راباندې وکړ چې، استازه چاغ شوی یې. له بل لوري اومان نیازي کابل کې بهیر خېلو کې ډنډوره اچولې وه چې پرهېز یې مات کړی، لکه چې نثار او نور ګل شفق هم تبی ورکې کړی و . بل چا ویلي و چې، زه و خدای، غونډه غوښه ده. د عامرخېلو سره مې دوه ورځې ښه سات تېر و، خو زه یې له دې پساتونو نه وم خبر. عامر لکه زنځه داسې میده میده لګیا وي، ته وا مېږی یې تر پښو لاندې نه آزارېږي، خو زه خپله یو وخت د رادیو نطاق وم، باید پوه شوی وای چې ژورنالست په مارانو کې منګری دی یا ګوسڼه.، آخون موسا صیب ته یې په دې دومره بزرګۍ سره، په مبارکه کڼاوه کې ټک ورکړ، د سترګو په رپ کې یې جامه وربدله کړه.