داد محمد ناوک_ پکتيکا

انسان تل هڅه کړې، چې د خپل پايښت لپاره منډه وکړي، دا يوه فطري غريزه ده، کله کله يې يو څوک دا دليل راوړي، چې په ګڼ تياره ځنګل کې د غار په خوله کې ليوه ته ګير ښکاري ، ځکه بيا هم د ځان ژوندي ساتلو هڅه کوي، چې اولادونه به يې پاتې شي؛مګر دا ځکه سم دليل نه دى، چې يو بېخې يوه ځرى څوک هم نه غواړي خپل پايښت په خپله خوښه له لاسه ورکړي. نړۍ ته راتګ له نړۍ سره د زړه تړلو پر مانا دى، د دومره زړه تړلو چې آن جنت درته وګټي.

په انساني ټولنه کې موږ له نورو بېخې بېل يو، زموږ تر منځ بېخې عامه شوې ده،کل چې (نور) وايو، ذهن مو اروپا ته ځي، هغه خلک ګوري، چې په مريخ کې ګرځېدونکې سياره څاري، خو زه زموږ ټولنه له هغوى بېله بولم،چې هلته ښځه پر ښځينه توب سربېره پردې توانېدلې چې هم ښځه وي، هم مور، هم خور، هم فرهنګي، هم داعي او هم مبارزه. زموږ مېرمنې له زينب الغزالي سره ځکه توپير لري، چې دهغوى غوندې سړي يې تر مخ نه دي.

ځکه خو موږ کار د سړي ګېڼه ګڼو او کور د ښځې هميشنى ناستځى. دلته مو که څوک محاکمې ته کش کړي، ممکن خپل پلرنى اصل ورته ووايو:د ښځې يې د سړي په کارو څه؟

دا به ځکه له هماغه ذهن سره مناسبه وي، چې ښځې رښتياهم توره کمه کړې او دغه کمه توره يې هم له سړي په بغاوت کړې، کنه هغه خو دغه فرصت هم نه ورکاوه،نو زموږ په ټولنه کې د ښځې کمزورې د سړي په محاصره کې ده، مګر سړى يې ځکه نه مني، چې: خپل عيب د وليو منځ دى.

ممکن سرليک چاته خوند ورنه کړي؛ مګر زه له کلي غږ درکوم، هغه کارونه چې په کابل کې يې مېرمن شريف کوي، زموږ په کلي کې يې سړي هم نه شي کولاى او دغه پرتله ځکه کوم، چې دلته لاهم هغه ذهنيت حاکم دى، چې:

(ښځه يا د کور ده ، يا د ګور)

ساهره شريف په خپل فرهنګي فعاليت ثابته کړه، چې مورهم يم، د کور هم يم، د بهر هم يم؛مګر د ګور نه يم،ځکه ژوندۍ يم ، ژوند کوم او تاسې يې ګورئ.

د مېرمن شريف، له خوا د مېرمن ادبي بهير فعال ساتل د هېواد په سطحه د ښځينه فرهنګي چوپتيا لړۍ ختمه کړه او د هېواد له ګوټ ګوټه يې داسې استعدادونه وروزل چې که د مېرمن شريف شاباسى ورسره نه واى، ممکن همالته وچ شوي واى.

دا خبره بېخې تکراري شوې، چې ټولنه دوه وزرې لري،نر او ښځه. که هر وزر کومه نيمګړتيا ولري، نو د ټولنې ډانچې ته تاوان رسولاى شي. دغه دوه وزرتوب په هراړخ کې اړين دي، په فرهنګي برخه کې هم که ښځينه قشر کار ونه وکړي، نو فرهنګي ټولنه به مو عيبي وي:

غزلې د ځوانانو به څه و کړي غزونې

کاروانه چې خپاره نشي دنجونو کتابونه

د ژوند په هر ډګر کې ښځه دسړي يوه تکيه او په ضمن کې يوه سياله ده، ځکه خو که دغه تکيه په فرهنګي برخه کې هم راسره ملګرې شي، يا يې هم په فرهنګي برخه کې سياله کړو، نو فرهنګي يون به مو په يو سالم رقابت بدل شوى او بيا خونو موږ پښتانه يو…

ما ته د ساهره شريف په وياړ دغه ناسته ځکه مناسبه ښکاري، چې زه له يوې داسې ټولنې دغه کرښې درلېږم، چې لاهم ښځې له ښځو مخ پټوي، چې هيڅ اسلامي اصل نه دى، نو له دغسې يوې ټولنې نه هاااااااالته لري، په کابل کې يوه ښځه، ښځې راټولوي هغوى ليکنې کوي، کار کوي او زه له دې ځايه ورګورم، زړه مې غواړې د سروزرو مجسمه ېي جوړه کړم.

تاسې يې راسره منئ؟

په درنښت