کلی له ځوانانو تش و. زموږ ډیری زلمیان مزدورۍ پسې کراچۍ ته تلل.څه یې کړي وای؟ وطن کې د دوی په دعاوو واک ته رسیدلې ډلې خپلو کې ښکر په ښکر وې او د ښکلي کابل د ورانولو سیالۍ روانه وه.
د پوهنتون رخصتۍ وې، له څو کلیوالو سره ما هم دغه سفر ته موزې پښو کړې. د پيښور چارسده اډه کې یوه اوږده بس ته پورته شوو. هغه وخت کراچۍ پورې شاوخوا ۴۰ ساعته مزل و. خو د ټیټې کرایې لپاره د هر بس پر سر به ډله افغان ځوانان ناست وو او دغه اوږد مزل یې د بام پر سر کاوه. د درې له تنګو موړونو تیر شوو.
یوې هسکې سیمې ته ورسیدو. دلته د پولیسو ماموریت و، د کوهاټ تهاڼه یې بلله. پولیس موټر ته را پورته شول او سمدلاسه یې ماته د ښکته کیدو امر وکړ. ما عمر کې کار نه و کړی. پاک او منظم ناست وم.
له ښکته کیدو سره سم یې له جیبه راته پیسې او د پوهنتون کارت وویسته او ویل ځه! ما سره نورې روپۍ نه وې. ورته ویل مې ګوره: پښتون یې، پښتانه خپله سیمه کې داسې نه کوي. خو هغه چې د تور لنډ کمییس چرمي کمبربند یې په خوارۍ ګیډه کنټرول کړې وه، غټو بریتونو لاندې موسکۍ شو: ځه مړه، پښتون د څه شي پښتون؟ پیسې پریږده ګنې ښه به نه وي درته.
د پوهنتون کارت او څه پیسې یې راکړې، خو ۱۰۰ کلدارې یې ستنې کړې. هغه وخت دا ډیرې پیسې وې او بیا د هغه چا لپاره چې کار لپاره تر کراچۍ ته.
د تهاڼې خواته راته یوه نوشته ښکاره شوه، هغه داسې وه: پاکستان کا مطلب کیا، لا اله الا الله ژر مې ورته ویل: ګوره دا رشوت دی، رشوت حرام دی. یو حدیث ته غوږ شه: الراشي و المرتشی… لا مې حدیث شریف نه و بشپړ کړی چې ټیله یې کړم په غوسه یې ویل: حدیث حدیث نه چلیږي. موټروان په هارنډ ګوته ایښې وه. له ښیښې یې سر را وه ویست او غږ یې کړ: نور صبر نشم کولای. موټر ته پورته شوم او له ښیښې مې کله بریتور پولیس او کله مبارکې کلمې ته کتلې.