د جنگ وجهل بلهارو هندوانو او سېکانو ته يې ډالۍ کوم !
پوهاند زيار
د مينې ناورين
وسوم اور د انتظار، خوته رانغلې
سپېلنی وريت په انگار، خو ته رانغلې
په درشل کې د ښکلا د پېغلتوب دې
ډېر سرونه شول بلهار، خو ته رانغلې
چې مو کړی وو تړون پکې د مينې
وران ويجاړ شو هغه ښار،خو ته رانغلې
مال و سر وهست ونېست مې له يو سره
کړه دا ستا له سره ځار، خو ته رانغلې
چې ښکالومې ستا د خيال د پښوترغوږ شوه
ما کړه فرش په لېمو لار، خوته رانغلې
د تيارو له ځنگله هسک لکه شهاب شول
درڼو سپېدو سپېدار، خوته رانغلې
توره شپه مې وروڼله ستا گلمخ ته
لکه پرخه تر سهار، خو ته رانغلې
زه په خيال ستا د اوږدو زلفو کړيو
وختم پر سرد دار، خوته رانغلې
ستاسر اور ته يې ، لمن له گلو ډکه
شوخزان هغه بهار خو ته رانغلې
چې ښندلی مې وای ستا د ناز په پښو کې
شومې تېر د ځوانۍ وار، خو ته رانغلې
لاس پرسردې کړم له ژوند اسرې د هوکې
پر ما خاورې شوې انبار، خوته رانغلې
ماد خپلو هډو پلو له ايرو جوړ کړ
درته څلی د يادگار، خوته رانغلې
ما’ ل چې بلې به مې کړې په پار دمينې
يو څو شمې پر مزار، خو ته رانغلې
ستا د مينې د اور وينو له ناورينه،
ارمان يوړ گور ته زيار، خوته رانغلې!
پېښور ۳/ ۱۱ / ۱۹۹۴