هغه چي مړي وکړي ، نو ډېر خوشحاله وو چي زړه به يې خوري. په ښار کښي به هغه د ځناورو زړونه رانيول ، د خوند خوراک يې وو او خوړل به يې . جنګ ، بمونو او تره ګيرۍ هر څه تباه کړل. زړه د هغه ضرورت وو ، خوند يې لېوني کړي وو ، ځکه يې انسان بهتر وګڼي. دا رنګه يو دوه درې بلکه هر وخت به يې قتلونه کول او اوښکي به يې هم بهېلې ، په دې نه چي ضمير تنګوي بلکه لانجه دا وه چي د انسانانو زړونه نه وو 
 پاي