په هر مملکت کی چه د دو متخاصمو طرفونو په منځ کی که دا حکومت وی او یوه ډله ، او یا ددوو ډلو په منځ کی ، معمول اصل همدا دی چه د مذاکراتو نه مخکی مکمله ډزبندی وشی ، اوبیا تر هغه وخته چه مذاکرت روان وی باید دغه اوربند قایم او حاکم وی . کله چه توافق د صلحی را منځ ته شی نو بیا اروبند دایمی کیژی ، او دواړه طرفه مسؤل دی چه د خپل توافق مواد یو یو په خپل وخت عملی کړی . دلته په افغنستان کی ددغه عام اصل خلاف اوس ګورو چه طالبان اول اروبند نه کاوه ، بیا یی چه اوربند وکړ هغه هم ۳ روځی د اختر ، سوال اوس د ملت سره دادی چه اوربند خو شرعی حکم لری چه تر ټولو مخکی اول ضروری خبره داده چه قتل او قتال ودرول شی ، د طالب ډلی په اوربند کی څه تاوان دی ؟ که غواړی چه ولسی حمایت یی نور هم کمزوری نشی خو باید دوامداره اوربند اعلان کړی ، او د دولت سره خبرو ته دوام ورکړی کومه چه د ملت غوښتنه ده . وروسته د توافقه ، دیوی سیاسی ډلی په حیث په کابل کی خپل مرکزی دفتر پرانیزی ، د افغانستان په جوړونه کی برخه واخلی ، ملت ته خدمات عرضه کړی ، او په آینده انتخاباتو کی برخه واخلی . ښه مثال یی د حکمتیارد حزب اسلامی او دولت تر منځ د صلحی تعامل او توافق ؤ . البته واقعیت هم باید ومنو چه په دی فانی نړی کی هیڅ فرد ، ډله یا حزب که جنګی وی او که سیاسی ، خپلو ټولو آرزوګانو او غوښتنو ته سل په سلو کی نه دی رسیدلی او نه هم رسیژی ، باید چه د نورو د حقوقو بالخصوص د خپل ملت د حقوقو ډیر خیال وساتل شی ، د قناعت او تحمل پذیری څخه کار واخیستل شی ، خپله آبرو او عزت په نظر کی ونیول شی او په خپل لاس د بی ځایه حرص په نتیجه کی خپل ځان ، ځپله ډله یا حزب د خپل ملت ، دنیا او الله تعالی په وړاندی ذلیل او منفور نکړی .