به مردمی که صادقانه سخن میگویند و وطن‌پرستی خود را ابراز می‌کنند، از ارزش‌ها و نمادهای ملی دفاع می‌ کنند، برای آن مبارزه می‌ نمایند و حتی جان‌فشانی می‌ کنند، عمیقآ احترام می‌گذارم و خود را هم‌صدا و همراه آنان می‌دانم.

هیچ ملتی بدون سمبول‌ها٬ نماد ها و ارزش‌های ملی٬ هویت نمی‌یابد، و افغانستان نیز از این قاعده مستثنا نیست. من نیز معتقدم و باور دارم که باید از این نمادها با شرافت و مسولیت پاسداری شود.

 اما آن‌چه نمی‌توان از آن چشم‌ پوشی کرد، استفاده ابزاری و منافقانه‌ای است که برخی گروه‌ها و افراد از بیرق ملی کرده‌اند و میکنند.

در دو دهه جمهوریت که مولود اشغال بود، کسانی که زیر بیرق سه‌رنگ،  با نماد محراب و منبر، و شعار «الله‌اکبر» ادعای خدمت داشتند، افغانستان را به کجا رساندند؟

 آیا فراموش کرده‌ایم که همین بیرق چگونه به پوششی برای تشکیل جزایر قدرت، ظهور پادشاهان محلی در ولایات، و غارت بیت‌المال بدل شد؟ آیا از یاد برده ایم که زیر همین بیرق، برخی جنگ سالاران تا مرز خیانت ملی و تجزیه طالبی پیش رفتند و حتی نمایندگان در پارلمان با صراحت گفتند «ما افغان نیستیم»، و بیرق‌هایی به نام ٫٫خراسان٬٬ و ٫٫هزارستان ٬٬برافراشتند؟ تاریخ معاصر ما سرشار از خیانت‌های مکرریست که به نام دفاع از ارزش های ملی صوت گرفته است.

چپی‌ها، اخوانی‌ها و تکنوکرات‌ها٬ هرکدام به نحوی به عزت بیرق ملی اسیب رساندند و انرا زیر پا کردند. کسانی که دیروز هیچ اعتقادی به این نماد نداشتند، امروز با صدای بلند از آن سخن می‌گویند و دفاع میکنند؛ نه از سر ایمان، بلکه برای پوشاندن شکست‌های مفتضحانه و خیانت‌های خود.

دفاع برخی از این افراد از بیرق ملی،  برخاسته از ایمان نیست؛ بلکه ابزاریست سیاسی، دینی و اجتماعی٬ برای توجیه گذشته ای تاریک شان و فریب افکار عمومی.

 از یک سو موجودیت افغانستان را زیر سوال می‌برند؛ آن را «ترکیبی جعلی» می خوانند و جامعه را به افغان و غیر افغان تقسیم می‌کنند؛ از سوی دیگر، زیر عنوان  «دفاع از بیرق» تجارت سیاسی  به راه انداخته اند تا نفوذ امروز شانرا حفظ کنند.

 بی تردید٬ هر شهروند حق دارد از بیرق ملی دفاع کند. اما کسانی که دیروز آن را لگدمال کردند، امروز با شعار دفاع از آن به میدان امده اند، هدف جز انحراف اذهان عمومی و فرار از پاسخ گویی ندارند.

آن‌ها تلاش دارند با سوءاستفاده از نمادهای ملی، جنایات خود را بپوشانند و پنهان سازند.

هدف این نیست که بیرق سه‌رنگ را نماد اشغال یا استعمار معرفی کنیم. اما تاریخ گواه است:

پس از کودتای هفت ثور، بیرق سرخ جایگزین بیرق سه رنگ شد؛ با اشغال افغانستان، بیرق سه‌رنگ بازگشت.

 در دوران ملا ربانی و سپس طالبان، بیرق سه رنگ بار دیگر کنار رفت؛ و با ورود آمریکایی‌ها، دوباره برافراشته شد.

امروز نیز برخی تلاش دارند با شعار دفاع از بیرق، زمینه بازگشت اشغال یا تکرار گذشته را فراهم کنند.

 اما  باید این امکان را به  مردم آگاه و توده‌های بیدار داد تا فریاد حقیقت سر دهند و نقاب از چهره‌ی دزدان چراغ به‌دست بردارند.

 بیرق ملی، شایسته ای احترام و پاسداری است؛ اما نه آن احترامی که بهانه‌ی برای فریب و ابزار معامله‌گری سیاسی شود؛ بلکه احترامی برخاسته از صداقت، فداکاری و ایمان واقعی به هویت ملی است.