نه دعا او نه درودونو اثر وکړ
تنورونه له اسمانه را اوریږي
څوک د میندو پر سینو باندي ساه ورکړي
څوک پر مړو میندو په سرو چیغو تاویږي
ښار له مځکی سره سم دی هدیره ده
په لوګیو، سرو لمبو دوړو کي ورک دی
د جهان سترګي یې نه ویني ړندې دي
چي لا څومره د اسمان زړه ورته ډک دی
په لمبو کي مځکه سره لکه تبۍ ده
په ویالو کی یې د وینو سېل بهیږي
هم غړومبی دی له اسمانه هم له مځکي
ککرۍ دي چي له تن څخه بېلیږي
قاتل ورک دی له قاضي له عدالته
بې ګناه د انتقام په اور کي سوځي
د بمونو راکټونو له هیبته
خوب له شپې، قرار وتلی دی له ورځي
بېګناه چي د ګناه په تهمت وژني
بس همدا د زورورو عدالت دی
د قاتل تر شا د غره په څېر ولاړ وي
د آزادي نړۍ دغه کرامت دی
اوس هغه جنډۍ له ویري دي سرټیټي
چي په نوم به د اسلام پورته کېدلې
اوس هغه سالار شیطان ته پر سجده دی
چي وعدې یې د کوثر د جام کولې
اوس د هغه مولوي ژبه ګونګۍ ده
قوالې چي د جنت یې ورکولې
اوس هغه شیخان په ښکلیو کي لوبیږي
په واسکټ چي یې ښایستې حوري وېشلې
اوس به څوک د مظلومانو چیغي واوري
چي اسلام وي د طلا بلا نیولی
څوک به څرنګه منتر د شیطان مات کړي
چي شیخانو وي پخوا ایمان پلورلی.
د ۲۰۲۳ کال د اکټوبر د میاشتي اووه لسمه، ویرجینیا.
د ښاغلی محترم جهانی صاحب د ښکلی او دردوونکی شعر څخه په مننی سره؛
زما ډنګر ذهن همیشه ددی چاغ واقعیت سره په ټکر کی دی چی:
ولی د هندوستان د هیواد ( کوم چی روښانه تاریخ او روښانه جغرافیا لری، د راتلونکی روښانه اقتصاد ادعا لری او د فضاء او سپوږمی د تسخیر په لټه کی دی ) اکثره هندو مسلک وګړی ورځ تر بلی غوا او بُت ته د سجدی له امله ئی ملا کږیږی او مغز مینځل کیږی؟
او
ولی د تمدن او لویو اختراعاتو او کشفیاتو مدعیان ورځ تر بلی د ” یهودیت ” د نژاد پرستی د غولو او سریښو او ځګ په ډنډ کی لاهو کیږی او غربی متمدنه! ټولنه ئی هم مسحوره کړی او غولولی ده؟
آیا په یوویشتمه پیړی کی د یهودیت ( اسرائیلی دولت! ) اپارتایډی ماهیت د بشریت پر تندی د ننګ او شرم تور داغ او توره لکَه نه ګڼله کیږی؟
د خواشینی ځای دی چی د مسلمانو پرګنو یا نورو صالحو انسانانو څخه د ” کوه نور الماس ” ورک او یا تری غلا سویدی او په نورو جالونو کی را ګیر سویدی.